Argentinie met Ody...

Vrijdagmorgen de drieëntwintigste november om half vijf ’s ochtends kwam Ody aan in ons hotel Orly in het centrum van Buenos Aires. Ik wachtte haar buiten op. Ze zou tweeënhalve week met me rondreizen in Argentinië en dan weer terugvliegen naar Guatemala. Ik wilde haar eerst ophalen van het vliegveld, maar toen ik de taxiprijzen hoorde naar het vliegveld Ezeiza en het óók nog eens bleek dat ik niet met haar zou mogen meerijden terug naar het hotel (en dus weer een taxi zou moeten nemen!), besloot ik niet dus buiten voor het hotel te wachten op haar. Het was top haar weer te zien!

De volgende (lees: dezelfde) dag ondernamen we niets: een luierdag, was ook logisch gezien de lange reis van Ody en het rare tijdstip waarop ze arriveerde. Het enige dat we die dag deden, was overdag de lokale touroperator te woord staan, die de in het hotel langskwam om de verschillende tours uit te leggen en een afspraak te maken voor de stadstour die inbegrepen zat in het pakket dat Ody had gekocht wanneer ze een retourticket boekte naar Buenos Aires.
Zaterdag begonnen we aan de stadstoer vol energie en zin, maar op de helft van de tour, om precies te zijn bij het bezichtigen van ´La Casa Rosada´ (de Argentijnse, roze versie van het ‘Witte Huis’), vertrok de tour zonder ons: ze waren ons vergeten. Klaarblijkelijk, telden ze niet hoeveel mensen ermee moesten in de bus. Opmerkelijk slecht. Maar echt erg vonden we het niet. Die dag maakten we onze eigen city tour: zowel relaxter, als flexibeler.

Zondag de vijfentwintigste november vertrokken we met de bus naar Puerto Iguazu om ´las Cataratas de Iguazu´, oftewel de wereldberoemde watervallen van Iguazu te bekijken. Deze watervallen vormen de grens met Brazilië, waardoor je zowel de Argentijnse- als de Braziliaanse kant kan bezoeken. Ook kan je, als je een stempel wilt scoren, even Paraguay inglippen, want Paraguay vormt de derde grens dicht bij de watervallen.
Tijdens de negentien uur durende busrit zag je het landschap veranderen van de Argentijnse polder naar de Argentijnse jungle. Ondanks dat de bus redelijk luxe was, waren we toch geradbraakt toen we maandag aankwamen in Puerto Iguazu. Daarom verbleven we deze dag in ‘t dorpje om ´s avonds uit eten te gaan: het was ten slotte voor Ody een échte vakantie (voor mij was het slechts de realiteit waarin ik verkeerde)! We aten voor de eerste keer een Argentijnse asado, dat eigenlijk niets meer is als een barbecuerooster vol vlees. Al hoewel, naast de biefstuk was er ook bloedworst, levertjes en niertjes te kiezen...Dierlijke producten die we in Nederland toch minder vaak eten. De asado was iets waar ik lang naar had uitgekeken in de landen die ik aandeed voor Argentinië. Daar was het vlees toch van mindere kwaliteit en minder aanwezig als hier in Argentinië.

Dinsdag moest ons bezoek aan deze Argentijnse uithoek gerechtvaardig worden: deze dag stonden de watervallen van Iguazu centraal!
We namen een van de bussen naar het park. Bij aankomst bij de entree zagen we de plattegrond van het park hangen. Het park bleek veel groter te zijn als verwacht. We besloten eerst de achterzijde aan te doen van het park, waar een uitzichtpunt gebouwd was dat de mogelijkheid gaf om de torens van bovenaf te aanschouwen. Om daar te komen moest je eerst een treintje nemen naar de laatste halte, om vandaar uit al wandelende meerdere loopbruggetjes en rivierbeddingen te trotseren, alvorens bij het uitzichtpunt aan te komen. Tijdens de looptocht naar dit uitzichtpunt voelde je de spanning toenemen... Aan het vermoedelijke eind van de wandeltocht naar het uitzichtpunt, zag je meerdere mensen en een soort krater waaruit waterdamp opsteeg. We bleken te zijn aangekomen op het uitzichtpunt van waaruit de U-vormige watervallen zichtbaar waren. De watervallen waren erg hoog (zo’n zeventig meter!) en lieten elke seconde een enorme watermassa vallen. Het was onvoorstelbaar te beseffen dat er zoveel water vierentwintig uur per dag überhaupt naar beneden kon vallen, zonder dat het ‘op’ raakte. Superindrukwekkend! Overal kwam de waterdamp je tegemoet zweven: als je enigszins een verkeerde plek uitkoos, dan was je gegarandeerd doorweekt.
Na dit uitzichtpunt bezochten we de andere uitzichtpunten van het park, want hoewel dit punt veruit het beste en meest indrukwekkende zicht moest opleveren, zouden de andere punten ook een bezoek moeten rechtvaardigen. Dit bleek waar te zijn. De andere punten, kon je bereiken door het treintje een halte terug te nemen. Van daaruit kon je door over goed aangelegde paden en trappen wandelen naar de andere uitzichtpunten. Dit deel was meer begroeid door de jungle, waardoor het natuurlijker oogde dan de enorme stellage waar we even ervoor opgestaan hadden. Daarnaast liep je ook gewoon héérlijk in de schaduw in een subtropische omgeving! Deze uitzichtpunten vanuit het junglebos leverde ook erg veel imponerende foto’s op. Er bleek vanuit één van deze punten zelfs een nóg groter vallende watermassa te zien, waar je gewoon eng van werd! Na al deze punten bezocht te hebben, liepen we terug naar de ingang. We hadden een goede tijdsindeling gehad die dag, want het park ging rond deze tijd sluiten…

Woensdag bezochten we de Braziliaanse kant van de watervallen van Iguazu. Een grensovergang was daarvoor nodig. We bleken tijdens de rit ergens te moeten overstappen, en zo niet het stadje Foz do Iguacu aan te hoeven doen dat het eindpunt van de rit was. Maar in de bus werden we er niet door onze buschauffeur op geattendeerd om uit te stappen, hoewel hij toch echt wist dat we naar het park wilden die dag. Bij de eindhalte kwamen we er definitief achter dat er iets mis moest zijn gegaan. Bij navraag aan de buschauffeur bleek ons vermoeden bewaarheid. We moesten wachten op de terugtocht. Geïnteresseerd keken we, oppervlakkig vergelijkend met Argentinië, rond op deze plek, wachtende op de bus terug.
Ondanks de fout van de buschauffeur konden we nogmaals een kaartje kopen. Deze keer stapten we wél goed over: bij halte niemandsland moesten we eruit om over te steken om bij de overkant van de een tweede bus te pakken. Zelf konden we er natuurlijk nooit opgekomen zijn om er juist híer uit te gaan…
Door dit busgedoe kwamen we veel later in het park aan dan gepland. We hadden slechts drie uur om het park door te lopen. Bij het aanschouwen van de ingang was direct zichtbaar dat het Braziliaanse deel veel moderner moest zijn als het Argentijnse. Na binnenkomst werden we met de bus naar de watervallen gereden. Een aangename luxe… Bij de eerste halte stapte vrijwel iedere bezoeker er meteen uit, om het laatste stukje naar de watervallen te lopen. In een soort colonne liepen we langs een rivierpad dat fraaie uitzichtpunten verschafte op de verschillende watervallen. Het pad leidde naar de apotheose: de U-vormige mond bestaande uit watervallen. Pas lopende op dit pad, besefte je dat de watervallen in dit gebied eigenlijk vrijwel overal aanwezig waren. De rotswand was druk begroeid met subtropische planten en bomen. Ondanks die begroeiing zag je hier en daar watervalletjes naar beneden kletteren. De hoeveelheid watervalletjes nam toe naarmate we dichter bij de gigantische U-vormige watervallen kwamen (die we een dag eerder al gezien hadden vanaf de Argentijnse bovenzijde). Eenmaal bij de gigantische watervallen, zagen we dat de Brazilianen heel vernuftig in het centrum van de U-vorm een platform gemaakt hadden van waaruit je een fenomenaal panorama-uitzicht had: rondom was overal water dat naar beneden kletterde. Iedereen die zich hier waagde, werd helemaal nat door al het waterdamp dat ontstond als het vallende water de bodem raakte. Daarom beschermde een ieder zijn camera goed. Ook ik. In een plastic zakje bewaarde ik ‘m, en slechts een tweetal keren toverde ik ‘m tevoorschijn om een foto te schieten.
Dit Braziliaanse hoogtepunt betekende tevens het einde van de uitzichtpunten in dit park. We konden weer de bus terugnemen naar de uitgang.

Als je beide parken met elkaar vergeleek dan had de Braziliaanse kant met het platform in de mond van de watervallen een troef, maar naast deze troef, kende ze geen andere uitzichtpunten, dit in tegenstelling tot de Argentijnse zijde… Ná het bezichtigen van de watervallen van Iguazu had ik niet meer de wil om andere watervallen tijdens m´n verdere trip te gaan bezichtigen. Grootse imponerende onovertrefbaarheid.

Terug in Puerto Iguazu, besloten we de volgende dag naar Mar del Plata af te reizen: een reis van een dikke vierentwintig uur, naar wat volgens de Argentijnen één van de mooiste kustplaatsen was van Argentinië. Dat laatste bleek dus niet waar! Het was een volgebouwde grauwe kustplaats, met lelijke stranden. We verbleven daar twee dagen met de hoop op mooi weer. Dat kwam niet en we reisden verder zuidwaarts. Meer valt er niet te zeggen over deze plaats…
Ons doel was af te reizen naar Puerto Madryn om vandaar uit Peninsula Valdez aan te kunnen doen Peninsula Valdez staat bekend om zijn wildlife en er zouden zelfs walvissen kunnen zijn. In Puerto Madryn aangekomen, bleek het moeilijk een slaapplaats te vinden. Alles was volgeboekt: deze week was namelijk de eerste week van de Argentijnse zomerschoolvakantie. Na lang zoeken vonden we een plekje. Onze hostelbaas deelde ons mede dat het de volgende dag mogelijk was om het schiereiland aan te doen. Dat leek ons wel wat. Voordat we toezegden, peilden we eerst de andere reisbureautjes. Het bleek als geclaimd inderdaad de goedkoopste te zijn. We boekten dus bij ´m.

De volgende dag werden we opgehaald in een busje. Het eerste deel van de trip was erg saai te noemen: we reden in een vlak gebied zonder struikgewas en zagen slechts een enkele keer een dier lopen. Daarnaast hadden we gekozen voor een Spaanstalige toer. Ody wilde wel een Engelse voor mij, maar ik wilde mijn Spaans oefenen en dacht een toer in het Spaans aan te kunnen. Niet dus. Het ging te snel, de gids gebruikte vaak woorden die niet in mijn vocabulaire voorkwamen en het accent was ook nog steeds wennen voor me…Daardoor gaf ik de moed op een gegeven moment op en werd door het saaie rondrijden slaperig. Gelukkig reden we na een uur of anderhalf een klein kustplaatsje binnen gelegen in een baai, vanwaar het mogelijk was met een bootje de walvissen te zien. We hadden geluk, want ondanks het einde van het walvisseizoen dat zich aandeed, waren er toch nog steeds walvissen gespot. Op het strand lagen de boten klaar om ons naar de walvissen te brengen. Met veertig anderen op ´t bootje voeren we naar de plek waar walvissen zouden voorkomen. Ze zaten er ook deze keer. Ody en ik hadden nog nooit walvissen gezien en het was dan ook fantastisch om uit het niets zo´n groot dier te zien. Zelfs de baby´s bleken al vijf meter groot te zijn! Na deze tocht reden we verder in het busje op weg naar de kolonies van de zeeleeuwen en de pinguïns. Beide diersoorten waren gaaf om eens gezien te hebben, maar tussen deze hoogtepunten in was de tocht op het vlakke schiereiland slaapverwekkend saai te noemen. Ook het bezoek aan het museum was niet veel bijzonders.
Achteraf gezien leek het leuker om een auto te huren om flexibel en zelfstandig op het schiereiland rond te toeren.

Een dag later pakten we de bus terug naar Buenos Aires: het was mooi geweest en we wilden ook nog wat tijd doorbrengen in BA. De busreis terug kostte ons vierentwintig uur: vier uur meer dan gepland door stakingen in het centrum. We kozen ervoor om in de wijk ‘San Telmo’ te verblijven. Op het busstation belde Ody eerst alle hostels af die een optie waren, om zo niet voor een dichte hosteldeur te hoeven staan. We vonden een oud hostel, dat er niet bepaald aantrekkelijk uitzag. Maar het was goed voor een dag, want we waren moe van de slopende busreis. In BA bezochten we de laatste dagen samen het plein voor het congresgebouw, zagen we een tangoshow in de winkelstraten van BA, gingen we uit in Palermo naar de salsaclub Azúcar, zagen we een groots opgezette milonga in de ‘Calle de Mayo’ , bezochten we de bioscoop, zagen we de zondagsmarkt van San Telmo (uiteraard op zondag) en shopten we voor het thuisfront van Ody. Alles was uitermate relaxed en voor we het wisten waren de tweeënhalve week voorbijgevlogen. Maandag de elfde december vertrok Ody weer naar Guatemala, mij triest achterlatend. Het was niet anders. Ga ik haar ooit nog zien? Hmm…gelukkig hebben we de foto´s nog…