Buenos Aires tijdens de feestdagen...

Dinsdag twaalf december, de dag nadat Ody aan haar terugreis begonnen was, verkaste ik van mijn Tango-Inn hostel naar het Belgische ‘Hostel Viavia’.
Ik had namelijk van de eerder ontmoette twee Fransen te horen gekregen dat zij onverwacht naar Buenos Aires kwamen om tangolessen te gaan volgen en dat zij zouden verblijven in dit hostel. Ze zouden woensdag aankomen en een weekje in Buenos Aires verblijven. Ik besloot dus ook een dag voor hen naar dit hostel te gaan en daar op ze te wachten. Ook dit hostel was gelegen in de wijk San Telmo, dat met haar vele cafés, terrasjes, antieke winkels en kleine kunstgalerijtjes voor een aangename atmosfeer zorgde.
Het ‘Hostel Viavia’ was gemakkelijk te vinden: het lag slechts één straat verderop gevestigd in de ‘Calle Chili’. Aangekomen bij dit hostel, bleek er plek te zijn. Een meevaller zo bleek, want de Belgische eigenaresse vertelde me, dat het hostel vrijwel altijd vol zat. Het was aangenaam om weer even Nederlands te spreken na een tijdje alleen maar Engels en Spaans. De Belgische eigenaresse informeerde meteen hoe lang ik zou blijven. Dat was voor mij moeilijk te zeggen: ik wilde graag flexibel blijven (want ik had de hoop bij een couchsurfer te kunnen verblijven) en zei daarom niets toe. Het gevolg was wel dat ik meermalen moest verkassen uit de dormitorio, wanneer mijn slaapplaats weer eens gereserveerd was. Met dit hostel ging ik er flink op vooruit ten opzichte van mijn oude hostel: het was kleiner van binnen (slechts zo’n zeventien bedden), er hing een aangenamere sfeer (het was geen partyhostel zoals de vorige), en de ligging was beter (aan een straat vol bomen en terrasjes).

De periode dat ik met Ody door Argentinië reisde was ik er me bewust van geworden dat het Argentijnse openbaar vervoer veel duurder was dan wat ik tot dan toe gewend was geweest. Het deed me beseffen, dat ik eerst een rondreis moest uitstippelen alvorens Buenos Aires te verlaten. Zo zou ik niet veel budget verliezen aan het afleggen van dubbele afstanden. Omdat ik de feestdagen in Buenos Aires wilde zijn besloot ik niet meer te vertrekken voor kerst en op te trekken met de twee Fransen. Logischerwijs zou ik pas op drie januari kunnen vertrekken om de rest van Argentinië te zien.

Ik weet, dat het érg lang klinkt om drie weken op één plek te verblijven, maar in een wereldstad als Buenos Aires was dat geen enkel probleem: de stad was zó groot en er waren zóveel activiteiten te ondernemen, dat zelfs een half jaar het bruisende gevoel dat opkwam bij mij, niet zou kunnen temperen. Ik wilde alles bezichtigen wat er te bezichtigen viel, zo hoefde ik als ik terugkeerde naar Buenos Aires (om terug naar Nederland te vliegen) vrijwel niets meer te bezoeken!
Ik schrijf vrijwel, want het bleek dat de voetbalcompetitie afgelopen was en dat ik tot februari moest wachten tot er weer gespeeld zou worden. Dit bezoek schoof dus op naar het einde van mijn trip. Ook wilde ik het ‘Teatro Colon’ bezoeken, dat te boek staat als één van de beste theaters wereldwijd. Normaal was het mogelijk om het theater middels een toer te bezoeken, maar in de maand dat ik in BA was, verbouwde men juist dit theater. Ook dit theater wilde ik aan het eind trachten te bezoeken.

Als ik achteraf terugkijk op de beslissing om drie weken in BA te verblijven, zou ik deze beslissing niet nogmaals genomen hebben: ik zou méér gezien willen hebben van Argentinië, Paraguay en Uruguay in een aangenamer (lees: slomer) reistempo. Dat wil niet zeggen dat ik niet genoten heb van de tijd die ik heb doorgebracht in Buenos Aires, of dat ik spijt heb van de beslissing om drie weken te verblijven in Buenos Aires, want die tijd in BA was ronduit aangenaam. Ik houd ervan om in steden mensen te ontmoeten, te spreken, te zien leven, oude gebouwen te zien, tijd in parken door te brengen, uit te gaan, rond te struinen op markten, concerten te bezoeken, etc.

Wat deed ik zoal in Buenos Aires, vraagt u zich wellicht af?
Allereerst had ik me voorgenomen zo snel mogelijk een goede sportschool te zoeken, waar ik dagelijks zou kunnen sporten. Ik vond er één in mijn wijk na een volle dag zoeken. Hij was gelegen in de ‘Calle Peru’, was goedkoop (een abonnement kostte me slechts zeventig peso’s) en goed (vol nieuwe apparaten). Wat wil je nog meer?
Een ander speerpunt van me was salsa vinden. Gedurende mijn verblijf in Buenos Aires vond ik drie locaties: Rey Castro en Azúcar bezocht ik slechts twee maal, maar naar Cuba Havana ben ik wel een keer of vijf geweest. Deze laatste tent had veel sfeer en beviel me daarom zeer.
Daarnaast wilde ik ook enigszins gezond eten en weer eens wat vlees. Dat alles kon uitstekend bij een ‘tenedor libre’ (vrije vork): waar je van goed opgemaakte buffetten kon genieten en onbeperkt vlees (waaronder biefstuk!) kon bestellen. De kosten waren gering: slechts vijf euro!

De eerste dagen koos ik ervoor veel rond te lopen. Zo pakte ik een bus naar de wijk Boca, dat historisch gezien een wijk van vissers was geweest. In deze wijk waren de gekleurde straatjes te bewonderen die bekend zijn van de ansichtkaarten. Aangekomen in deze wijk, bleek het nog meer toeristisch te zijn dan ik al had verwacht.
Ik bezocht eerst het ‘Museo de Bellas Artes Benito Quinquela Martín’ op aanraden van een hostelgenoot. In dit museum hing een prachtig schilderij waarop het tafereel te bewonderen was van een treurende vrouw staand in de slaapkamer bij het bed waarin haar pas gestorven echtgenoot lag, die zeeman was, met achter haar hun nietsvermoedende spelende kind. Dit museumbezoek zou vooral de moeite waard zijn om op het dakterras een uitzicht te hebben over de wijk. Maar op het moment dat ik het dakterras betrad begon het net te regenen. Natte pech.
Vanuit Boca liep ik terug naar San Telmo. Ik was vooraf gewaarschuwd dat het gevaarlijk kon zijn, maar het was midden op de dag en ik zag geregeld een diender rondlopen. Niets aan de hand leek me… Al moet ik wel zeggen dat er een apart sfeertje rondhing. Op de weg terug liep ik langs het felgeel gekleurde Boca stadion, dat liefkozend door de fans ook wel ‘la bombonera’ werd genoemd. Ook deed ik ‘Parque Lezama’ aan dat het oudste park van BA was. Daar at ik in de schaduw mijn bammetjes op en observeerde ik het normale stadsleven. Niet veel later was ik weer terug in San Telmo.

In het weekend stapte ik een nacht met de twee Fransen en de Nederlandse Adriana in de discotheek ‘Asia de Cuba’. Deze disco was gelegen in de duurste wijk van BA, genaamd ‘Puerto Madero’. Om een uur of twee ’s nachts namen we een taxi naar deze populaire disco: eerder aankomen had geen zin, want alles ging pas open om twee uur!
Aangekomen konden we achteraan aansluiten in de lange rij wachtenden. Elke meter die we dichterbij kwamen, hoorde ik de muziek steeds luider worden en werd mijn afgrijnzen steeds groter: slechts trancemuziek! Ik had allesbehalve zin in die muziek! Maar ja, ik was de enige die er zo over dacht: de anderen vonden deze muziek wél leuk…
Eenmaal voor de portier hoorden we dat de entree vijftig peso’s was… hum, ook nog eens duur! Dus slechte muziek, waarvoor je ook nog ‘ns flink moest betalen! Toch betaalden we het. Binnen bleek er slechts één ruimte te zijn, met één bar, opgeleukt met danseressen die slechts één dansje dansten en enkele van de straat geplukte artiesten die een goedkope show gaven met lichtgevende ballen. De draaiende dj kon geen overgang aanbrengen in zijn gekozen nummers. Deze aanblik voor mij maakte nu niet bepaald de entreeprijs goed… Ik was waarschijnlijk één van de weinigen die er zo over dacht, want deze pruttent was afgeladen! Gelukkig zat er één drankje in de entreeprijs inbegrepen. Al had ik er toch echt meer nodig bij het zien, voelen en vooral horen van al dit geweld! We bleven in deze tent tot een uur of vijf hangen: twee uur te lang voor me…Na dit bezoek wist ik in ieder geval waar ik níet naar toe moest…

De maandag na dit spetterende weekend volgde ik een tangoles van drie uur met de twee Fransen (van de Salar de Uyuni) en twee Australische uit mijn hostel. Eén van de Australische danste al twee jaar de tango en dat was te zien. Ze toonde elegantie. De les duurde érg lang voor een eerste keer, maar was leuk om te volgen. Tóch vind ik salsa leuker: zowel de vrolijke muziek, als de meer beweeglijke danspassen zijn daar de oorzaak van.
Al moet ik hierbij wel vermelden dat een goede tangoshow zeker de moeite waard is om naar te kijken en dat ook een milonga (Argentijnse straattango voor iedereen die kan en wil dansen) geweldig is om bij te wonen. Niet voor niets heb ik drie keer in mijn wijk San Telmo het Plaza Dorega opgezocht om de zondagse milonga die daar gehouden werd te zien. Top! Vooral de authentieke sfeer die er (nog steeds) hangt, is buitengewoon te noemen: oud, jong, goed, slecht, Argentijn of toerist…ze dansten er allemaal met ontzettend veel passie! Overigens danste één keer de Australische van mijn hostel ook mee in deze milonga.

Tijdens de kerstdagen moest ik een ander hostel opzoeken, want mijn hostel Viavia ging dicht tijdens deze dagen, daarna zou ik weer terug kunnen keren voor een dag of vier, want ook met de jaarwisseling zou het hostel gesloten zijn. Ik besloot dus een hostel te zoeken waar ik voor een week of anderhalf terecht kon en waar ik niet zou hoeven wisselen. In ‘Calle Chili’, de straat waarin ik al verbleef, waren ook vijf andere hostels gevestigd: keus genoeg dus. Ik koos voor het Ostinata hostel, drie blokken verwijdert van Viavia. Dit hostel was modern ingericht, érg groot en kende een jong publiek! Het zou daarom goed genoeg zijn voor de feestdagen…

De vierentwintigste sloot mijn hostel en moest ik wederom verkassen. Het zou die avond kerstavond zijn en ik was benieuwd wat me te wachten stond.
Ik kwam er deze avond al snel achter dat de kerstdagen hier anders gevierd werden als in Nederland. Al hoewel, ondanks de temperatuur van rond de dertig graden, waren er toch in de weken voorafgaande aan Kerstmis nepkerstbomen geplaatst in het straatbeeld! Dit kwam enigszins komisch op me over.
Tijdens kerstavond was het muisstil op straat: er werd eerst een kerkmis bezocht, waarna uitgebreid gegeten werd. Na twaalven stond de generale repetitie van de jaarwisseling op het programma met veel vuurwerk. Ik kan zelfs zeggen dat het er zelfs op leek dat er méér vuurwerk werd afgestoken als mét de jaarwisseling! Achteraf gezien, bleek dit zelfs de meest uitbundige avond te zijn geweest van de drie kerstavonden.

Deze avond probeerde ik nog uit te gaan, maar niets was open...Zelfs mijn salsatent Cuba Havana bleek bij aankomst gesloten te zijn...Ik liep daarom doelloos en hoopvol rond in de stad op zoek naar een uitgaansgelegenheid die wel open was. Ik vond niets.
Wél werd ik aangesproken door een dronken, eenogige, dakloze Argentijn die me een toost aanbod. Voordat hij ´t glas aan me gaf stelde hij me gerust door te zeggen dat hij slechts gastvrij een toost aanbod en me niet wilde overvallen (op zich was hij daar ook te dronken voor). Ik nam de toost aan, om ruzie te voorkomen, de verbroederingsgedachte van kerst eer aan te doen en enigszins beleefd over te komen. Hij vroeg me of ik Spaans sprak en ik antwoordde; ´een beetje´. Ik kon zeggen ´meer dan een beetje´, maar ik had eigenlijk niet zoveel zin in een gesprek... Hij vroeg me vervolgens, waar ik vandaan kwam en toen hij hoorde dat ik uit ‘Holanda’ kwam, was hij nog opener en vol lof. Ik kreeg een tweede slok aangeboden.
Hij begon daarna over zijn drie wensen voor kerstmis. Z´n eerste was dat de Engelse Falkland-eilanden weer van Argentinië zouden...´want die zijn van ons!´ Hij gaf daarna ook maar meteen te kennen dat hij die Engelsen totaal niet mocht en noemde in één adem de Noord-Amerikanen daarbij...Waarom ook niet?! Vervolgens ging hij een rijtje andere (Zuid) Amerikaanse landen opnoemen die hij wel waardeerde en beschouwde als zijn broeders...want volgens eigen zeggen was ook hij een Amerikaan (het zit de latino’s vaak hoog dat de mensen uit de VS alleen als Amerikaan worden aangesproken), een Zuid Amerikaan wel te verstaan; zijn broeders waren de andere Zuid Amerikaanse landen, maar zeker niet de Verenigde Staten... Ik dacht op dat moment; je dwaalt wel erg af, want je hebt nog twee wensen te gaan... Maar zo gaat dat met drank…
Vervolgens begon hij over roken; hij vroeg aan me; rook je? Ik zei nee...Maar hij leek me niet te willen begrijpen (of wilde gewoon geen ‘nee’ horen), want hij vroeg het me nogmaals en zette ook kracht bij z´n woorden door me te willen laten zien wat hij had. Hij greep in z´n broek en haalde uit z´n onderbroek een zak marihuana...nog voordat ik daarop kon reageren, duwde hij het al onder m´n neus... Ik ontweek zo goed mogelijk z´n arm, want ik was niet bepaald nieuwsgierig naar de lucht, zoals je wel kunt begrijpen... Ik bedankte hem nogmaals beleefd voor zijn aanbod.
Op dat moment, dacht ik: ‘Waar gaat dit gesprek naartoe?’ En ja hoor...hij vroeg om wat geld...zoals altijd... Ik speelde dommerdje door hem niet begrijpend aan te kijken en te zeggen dat ik ´m niet begreep...Hij zag mijn onnozele niet begrijpende blik (oefen deze blik voor de spiegel, komt altijd van pas…haha!) en probeerde duidelijk te maken wat hij wilde, door me zijn vergunningen te laten zien (hij haalde deze overigens niet uit z´n onderbroek). Ik probeerde geïnteresseerd te doen door de vergunningen onderzoekend te lezen...
Vervolgens gaf ik ze terug en zei ´m dat ik geen geld voor ´m had. Ik liep snel door, hem in het Spaans vloekend, schreeuwend en tierend met de twee onuitgesproken wensen achterlatend. Hij bleef tot zo´n honderd meter verder luid doorvloeken en schreeuwen... Ik ben daarna maar naar bed gegaan. Deze ontmoeting was genoeg voor kerstavond. Grappig.

Eerste kerstdag liep ik al zwetende vier uur in de stad rond met een Braziliaanse uit mijn hostel; veel was gesloten en er was niet echt veel te doen…Lange tijd zaten we op het imponerende ‘Plaza San Martin’ al pratende te genieten van een koffie en het late middagzonnetje. Je merkte nog steeds weinig van kerst. Zelfs de kerstmaaltijden waren hetzelfde als de andere maaltijden gedurende m´n reis...
´s Avonds was ik wederom van plan uit te gaan, maar doordat er al mensen in mijn dorm sliepen ging dit niet. Om uit te gaan had ik kleding uit mijn locker nodig, maar mijn locker zat op mijn cijferslot. Zonder licht was het ondoenlijk ‘m open te krijgen. Daarom besloot ik maar naar bed te gaan… Toen ik eenmaal in bed lag, voelde het aan als een goede keus, want ik was moe van de wandeltocht in ´t zonnetje…
Tweede kerstdag werd er gewoon weer gewerkt in BA. Er was niets te merken van de afgelopen kerstdagen.

Tussen Kerst en de jaarwisseling ontmoette ik twee couchsurfsters die beiden echte portenos bleken te zijn. Interessant en vooral leuk! Van de één kreeg ik een rondleiding in Buenos Aires met de bijbehorende geschiedenis. Met de ander ging ik twee maal uit eten (waarvan één keer bij een erg lekker Japans restaurant in de wijk Palermo!) waarbij we volop praatten over onzer beide levenslopen. Beiden bleken een goede aanvulling te zijn op mijn Buenos Aires ervaring!
Ook bezocht ik het achter Puerto Madero gelegen ecologisch natuurreservaat met de Belg Stephan uit mijn hostel en twee Nederlanders die we onderweg opgeduikeld hadden. Dit reservaat oogde rustgevend als je de stadsdrukte even zat was. Je zou hier een geweldig uitzicht hebben op de Rio de la Plata waaraan Buenos Aires lag en ’t zou zelfs mogelijk zijn om bij helder zicht Montevideo aan de Uruguayaanse overzijde te zien. Zittend in de schaduw bleek dit laatste niet mogelijk. Wél was het door het erg warme weer heerlijk om in de schaduw te genieten van een koel zomerbriesje.
Met dezelfde Belg bezocht ik een dag later ook Tigre, een plaatsje nabij Buenos Aires, dat bereikbaar is per trein. Bij aankomst bleek het supertoeristisch en totaal niet bijzonder te zijn. Vele Argentijnen hadden ons toch echt verzekerd dat het de moeite waard zou zijn. Hebben die Argentijnen dan zo’n slechte smaak of zijn die Europeanen zó verwend?!

De volgende dag nam ik een bus naar de ‘Calle Santa Fe’ om de wijk Recoleta aan te doen en daar in het bijzonder het ‘cementario’ en de tombe van Evita te bezoeken. Rondlopend op dit kerkhof waarin alleen de allerrijkste en voornaamste families van Buenos Aires een tombe hadden, voelde ik me enigszins triest worden: zelfs wanneer de rijken stierven probeerden ze nog de loef naar elkaar af te steken, door de mooiste of duurste tombe te maken. Oppervlakkigheid ten top. Het viel me op dat, ondanks de dure graven, er vele niet goed onderhouden werden: deuren van tombes vol roest, hier en daar zwerfafval en zelfs enkele kisten open op ‘n kier. Natuurlijk, viel er met de grote tegenstellingen tussen arm en rijk, voor de arme bevolking wat te stelen op deze begraafplaats. Vandaar de kisten op een kier… Met zoveel pracht en praal was er blijkbaar niet genoeg geld om voor een degelijke bewaking en onderhoud te zorgen? Na anderhalf uur op de begraafplaats rondgedoold te hebben, besloot ik de tombe van Evita op te zoeken. Deze tombe was niet moeilijk te vinden: volg gewoon de groep toeristen en je komt er vanzelf. Aangekomen bij de tombe bleken er vele mensen te poseren voor dit graf. Morbide. Ik nam de tijd om de vele grafschriften te lezen van vooraanstaande mensen die in het marmer bevestigd waren. Daarna nam ik tussen het snel wisselen van poserende mensen een foto van de tombe. Dat dan weer wel.
Deze dagen bezocht ik ook meermalen de wijk ‘Palermo’ om de Japanse tuin (geen aanrader), het Evita-museum (niet bijzonder), het MALBA museum (goed te doen: als je er tijd voor hebt, zeker doen!), een Braziliaans concertje nabij ‘Plaza Holanda’ en een groter Argentijns concert met de Nederlandse Adriana uit mijn hostel aan te doen.

Oudejaarsdag was voor mij de meest warme dag tot dan toe in Argentinië; ik was de hele dag aan ‘t zweten en ook ´s avonds was het ontzettend heet! Overdag leek het een normale dag te worden: niet veel anders dan een willekeurig gekozen dag van de weken tevoren…’s Avonds werd het duidelijk rustiger op straat. Ik had besloten de jaarwisseling in mijn hostel te vieren met andere hostelgasten...Tijdens de jaarwisseling waren we op het dakterras te vinden en knalden de kurken van de champagneflessen. We bleven op het terras om het vuurwerk van de stad te zien. Dat bleek minder te zijn dan kerstavond. Het was al met al aardig om eens meegemaakt te hebben, maar het is duidelijk leuker om met vrienden en bekenden het nieuwe jaar in te gaan...
Om een uur of twee gingen de andere hostelgasten naar feesten ver weg. Ik besloot naar de dichtbij gelegen salsabar Cuba Havana te gaan. Daar waar ik al vaker was geweest de afgelopen weken...Het was deze keer ook weer leuk: een gezellige ontspannen sfeer en in het begin wat live muziek... Later in de nacht kwamen er ook een paar bekenden binnen, die ik op eerdere avonden had ontmoet in deze bar… Het werd daardoor op zich nog leuker, ware het niet dat ik erg moe was en om een uur of drie al begon aan het gevecht tegen de slaap...om zes uur ‘s ochtends gaf ik me gewonnen en liep ik terug naar m´n hostel... In mijn hostel had ik een meevaller: er waren mensen niet komen opdagen en ik kon toch een bed pakken. ’s Middags om vier uur nieuwjaarsdag kwam ik uit bed...Heerlijk!

Op twee januari bereidde ik me voor op m’n reis: ik keek op www.plataforma10.com, zag dat er nog vrij weinig tickets beschikbaar waren en besloot er bij het busstation ‘El Retiro’ één te kopen om er zeker van te zijn plaats te hebben. De eerste zuidelijke bestemming zou Bariloche zijn. Ik had er weer zin in!