't Einde: Salta, Tilcara, Cafayate, BA & Amsterdam

Donderdagavond was mijn bus naar Salta comfortabel genoeg om eens een goede nachtrust te hebben. Ik had deze keer de cama-optie gekozen, die weliswaar nét iets duurder was, maar waar je ook nét iets meer ruimte had…
Vrijdagmorgen in Salta, herkende ik het busstation aanvankelijk nauwelijks meer terug van die keer dat ik er drie maanden geleden was aangekomen vanuit San Pedro de Atacama op doorreis naar Buenos Aires. Naar mijn beleving was het toen een ‘hightech’ busstation, terwijl ik het nu een ‘bescheiden modern’ busstation vond. Zo zie je maar, hoe je blik kan veranderen in slechts een paar maanden tijd…
Op het station liet ik me meteen verleiden door een propster tot een hostel in het centrum: ze zag er niet alleen leuk uit, het hostel kostte ook slechts twintig peso’s en dat was veruit het goedkoopste tot dan toe in Argentinië! Ik werd zelfs gratis naar mijn hostel in het centrum gebracht door een taxi die bij aankomst betaald werd door mijn hostel. Een goede binnenkomer in een vreemde stad…

Ik probeerde bij mijn hostel meteen te achterhalen of skydiven in deze stad ook mogelijk was. Achteraf gezien, was het toch wel een tegenvaller niet te kunnen springen in Cordoba… De medewerkster wist het niet en adviseerde me in de stad navraag te doen bij touroperators en ‘t lokale toeristeninfocentrum. Maar helaas. Het bleek dat in en rond Salta genoeg te doen was, behalve skydiven.
Naast altijd info in te winnen over activiteiten in de omgeving, is het ook altijd raadzaam meteen info in te winnen over de bustijden en routes om weer weg te kunnen komen uit de plaats waar je nét bent gearriveerd… Ik wilde na Salta naar Paraguay. Maar dit bleek lastiger te zijn, dan mijn Footprint deed vermoeden. Er bleek niet echt een goede soepele verbinding mogelijk… Na deze (helaas vrij ongunstige) info ingewonnen te hebben, besloot ik een Couchsurfster te bellen, die ik via de mail eerder benaderd had. Ze nam niet op…de hele middag!

’s Middags liep ik dan ook alleen rond in het centrum van de stad en nam ik de gondel de heuvel op om een fraai uitzicht over de stad te hebben. Terug naar beneden daalde ik via de trappen af naar het centrum. Alles wat je ondernam was vrij energieopslurpend, want Salta was beduidend warmer dan de meeste Argentijnse plekken die ik tot dan toe had aangedaan (alleen de watervallen in Iguazu waren vergelijkbaar qua temperatuur)

Vrijdagavond kon ik het uitgaansleven in Salta gaan ontdekken. Ik was benieuwd hoe het in deze stad zou zijn. Vooral na het positieve gevoel dat ik had overgehouden aan de middagwandeling door en rond het centrum… Het uitgaansgebied strekte zich, volgens mijn hostel, uit in en rond de Calle Balcarce. Mijn doel, daar aangekomen was, niet bepaald verrassend, salsa vinden!
Ik vroeg aan een stel dienders of er salsa te vinden was in deze straat, maar ze waren verre van duidelijk... Verschillende dienders gaven verschillende antwoorden. De politie bleek een goede afspiegeling te zijn van de Latijns- Amerikaanse maatschappij! De laatste diender gaf ’t beste antwoord: ‘vraag het aan één van de proppers’ en hij wees op een groepje proppers… Die wisten wél een tent waar salsa gedraaid werd. Ze wezen naar een soort gang waar enkele bars zich bevonden. Ik ging er maar naar toe. Op hoop van zegen.

Maar aangekomen daar, was er nauwelijks salsa te horen. Slechts sporadisch een verdwaald nummer. Het was op zich wel een gezellige bar, met meest reggaemuziek. Een Engelsman sprak me aan en nodigde me even later uit met hem mee te gaan naar een disco. Wij waren de enige twee buitenlanders en ja…dat schept een band. Hij, en dus ik, konden gratis naar binnen in de disco, want hij kende de uitsmijters… Het bleek dat hij studeerde in Salta als buitenlander en al helemaal ingeburgerd was, getuige zijn Argentijnse vriendengroep. Na een uurtje trance was ik het meer als zat. Ik keerde terug naar de reggeatent, want daar was het veel gezelliger en ’t was bovendien nog vroeg: een uur of drie…
Daar aangekomen ontmoette ik al snel Maria Fernanda (MaFe) en haar vriendin Fernanda (Fer). Ze kwam binnen en sprak me vrijwel meteen aan in het Spaans. Ze sprak alleen Spaans en geen Engels, dus het was wel wennen…Een aantal biertjes en shots verder, liep mijn Spaans al heel wat beter! We besloten een eind aan de avond te maken door nog een hamburger te eten en spraken af voor de volgende dag.

Zaterdag ging ik met MaFe en Fer naar het zwembad. Ook gingen er een paar vrienden mee van hen. Allen spraken geen Engels. ‘s Avonds was ik moe en besloot ik vroeg te gaan slapen. Het klikte zo goed met MaFe, dat ik zondag besloot met haar mee te gaan naar haar woonplaats Tilcara, dat een klein plaatsje is in de streek Jujuy. Ik had nog nooit van dit plaatsje gehoord en was benieuwd hoe deze omgeving eruit zou zien. En wat is beter dan met een persoon mee te gaan die er zélf woont?
Ik liet daardoor wel het plan varen om naar Paraguay te gaan. Maar dat vond ik helemaal niet erg: ik was moe van het hoge tempo van reizen van de laatste anderhalve maand en de busverbinding met Paraguay was hoogst onduidelijk (wat ik al eerder schreef)…
We vertrokken om elf uur vanuit Salta en kwamen om vier uur ‘s middags aan. Op weg naar Tilcara, reden we langs enkele dorpjes en zagen we wat carnaval bij de bewoners aanrichtte: veel ladderzatte mannen sliepen hun roes uit op de straat. In Tilcara kon ik bij MaFe in haar huis verblijven. Haar negentienjarige broertje Pablo verbleef ook al bij haar. Deze dagen hielp ik haar waar kon met haar werk van het maken van souvenirs voor toeristen. Daarnaast showde ze mij haar omgeving en bracht ze tegelijkertijd de souvenirs weg naar haar afnemers in de omringende dorpjes. Een aangename combinatie van werken en relaxen.
Het meest kenmerkende van Tilcara was een dichtbijgelegen INCA-ruine en de berg met de zeven kleuren. Beide bezienswaardigheden bezochten we natuurlijk… Deze tijd met MaFe was héérlijk rustig en aangenaam in een prachtige omgeving.

Vrijdag keerden we terug naar Salta. In Salta sliepen we in een hostel dicht bij het huis van haar vriendin Fer. Vrijdagmiddag informeerden we of ik kon bungeejumpen en kon parasailen op één dag. Die combinatie leek vrij moeilijk op één dag in te plannen. Ik besloot daarom zaterdag in ieder geval te gaan bungeejumpen van een brug (bij el Dique) op een uur afstand van Salta . Als dan parasailen nog mogelijk was, zou ik dat later doen. ’s Avonds stapten we weer tot laat. Salta was leuk en is zeker een aanrader om een paar dagen te verblijven.
Zaterdag viel het bungeejumpen me tegen: ik had verwacht dat de sprong van grote hoogte zou zijn, maar daar aangekomen was het slechts een dertigtal meters hoog. Ik had al betaald, dus er was geen weg terug. Het springen verliep probleemloos en was leuk, maar niet meer dan dat: toen het commando ‘spring!’ werd gegeven, sprong ik onmiddellijk. Ik zou zo het leger in kunnen...haha! De adrenalinekick was minder dan ik had verwacht vooraf…

Eind van de middag, terug in Salta, wonnen we info in bij de busterminal over de geplande reis van mij naar Uruguay. Het bleek duurder dan verwacht naar Uruguay en ook veel tijd te kosten (doordat door een grensgeschil een directe busverbinding niet mogelijk was, moest je eerst naar Buenos Aires en vandaar uit een dure ferry nemen). Daarnaast was het wel érg gezellig met MaFe… MaFe moest de volgende dag naar Cafayate, een ander plaatsje in de buurt van Salta…MaFe was mij nog niet zat en ik haar niet…De beslissing om met MaFe mee te gaan naar Cafayate was dan ook snel gemaakt… Daarmee liet ik wel het plan om naar Uruguay te gaan varen. We zouden de volgende dag (zondag) voor twee dagen naar Cafayate gaan. ’s Avonds aten we asado bij Fer thuis, samen met haar familie. Het was leuk om eens bij een familie thuis zoiets mee te maken.

De reis van Salta naar Cafayate was supermooi en gaat voor mij te boek als één van de mooiste tijdens mijn reis in Latijns Amerika: de landschappen wisselden elkaar in hoog tempo af: er waren zowel bossen als hoge bergen als droge, dorre landschappen te zien…En de bergen kenden een uiteenlopende kleurenpracht. Aangekomen in Cafayate, showde MaFe mij het centrum. Ze kende dit plaatsje al goed en het was leuk om door haar gegidst te worden. De volgende dag zochten we de kennissen op van MaFe, die een paar straten van ons hostel woonden in een eengezinshuis. De kennissen hadden drie kinderen die erg open waren. MaFe gaf een soort workshop aan de man des huizes.

De volgende dag liepen we rond in de omgeving en bezochten we nogmaals deze kennissen. Woensdag begon de reis terug naar Salta. In Salta douchten we fris bij Fer en kochten het busticket naar Buenos Aires voor de avond. De reis duurde twintig uur en donderdagmorgen eenmaal aangekomen in Buenos Aires heette een wolkbreuk ons een nat welkom. De ouders van MaFe haalden ons op en we konden bij hen in hun huis in de Quilmeswijk verblijven voor de paar dagen die ons nog samen restten.
Ik had slechts nog een vijftal dagen voordat ik naar huis moest vliegen.... Ik was er gek genoeg nog helemaal niet mee bezig en ik was er eigenlijk ook nog niet echt aan toe… Ik had best zin om langer te blijven, maar ik moest terug, want vier maart zou ik precies een jaar weg zijn uit Nederland. En de datum van mijn (flexibele) ticket kon tot maximaal een jaar worden verzet. Daarna moest ik terugvliegen. Ik zou als ik nog eens zou vertrekken een enkeltje kopen. Veel meer vrijheid!

Ik wilde die dagen nog een voetbalwedstrijd bezoeken, kleding kopen en wellicht skydiven met een nichtje van MaFe. Volgens MaFe was het mogelijk te skydiven voor tweehonderd peso’s als zij het voor me regelde en dan vooral niet vermelde dat ik buitenlander was (want dan zou het flink duurder zijn). Op haar beurt wilde MaFe een aantal vrienden van haar opzoeken en tijd doorbrengen met haar familie en vrienden die ze tien maanden niet gezien had. Onze voorkeuren waren heel goed combineerbaar…
In de Quilmesbuurt, daar waar MaFe’s ouders woonden, was tevens de brouwerij te vinden van het gelijknamige nationale bier. We spraken vrijdag daar af om met haar beste jeugdvriendin de brouwerij te bezoeken en het nat te proeven. Helaas konden we met dit bezoek, geen rondleiding in de brouwerij krijgen…we bezochten slechts het restaurant op het bedrijfsterrein.
Met diezelfde vriendin van haar en haar vriend (die ook een jeugdvriend was van MaFe) gingen we ‘s avonds wat drinken in het centrum…

De volgende dag was het zaterdag. MaFe’s ouders hadden vrij en vergezelden ons naar het centrum, dat op een uur afstand van hun huis lag, om mijn kleding bij elkaar te shoppen. Eerst bezochten we ‘El Retiro’ om mijn gebrande cd met foto’s, die ik bij MaFe in Tilcara had laten liggen, op te halen. Haar broertje Pablo had de cd gelukkig opgestuurd, want zonder de cd zou ik heel wat foto’s missen die ik gewist had.
Hierna reden we naar de Calle Cordoba in hartje centrum, waar een paar outlets te vinden waren. Ik had deze straat al eens eerder aangedaan toen ik op zoek was naar een spijkerbroek. Toen had ik geen succes. Nu wel. Na een paar uur rondgelopen te hebben, was ik tevreden met mijn buit van een drietal spijkerbroeken, een korte broek, enkele shirtjes en slippers. Ook MaFe had wat spijkerbroeken te pakken. We keerden dan ook tevreden huiswaarts. ’s Avonds stapten we weer: dit keer met haar broer en een aantal vrienden van hem en Fer! Zij had van haar baas een week vakantie gekregen en een ticket naar Buenos Aires. Het was leuk en het werd zondagmorgenvroeg voor we weer thuiskwamen.

Zondagmiddag bezochten we de door mij gewilde voetbalwedstrijd. We gingen naar River Plate. Ze wonnen gemakkelijk met 4-2 van een dwergclubje. De sfeer in het stadion was goed. In het begin lachte de zon uitbundig haar stralen naar ons toe, maar later kreeg de bewolking de overhand. De gehele tweede helft en de verdere middag huilde de hemel non-stop. We werden zeiknat en ik stond zelfs in de collectivo zonder shirt als enige westerling. Terug bij MaFe, probeerden we nog de skydive te regelen, maar helaas stond er teveel wind de dagen dat ik er was.
Voor ik het wist was het dinsdag 4 maart, de lang verwachte dag...dit was de dag om weer naar huis te vliegen. Terug naar de realiteit...
’s Avonds werd ik naar het vliegveld gebracht door de jeugdvrienden van MaFe en MaFe zelf natuurlijk. Ik kwam ruim op tijd aan, maar nam meteen afscheid van allen. Het was jammer weg te moeten. Samen met MaFe was het nog steeds leuk… en daarnaast was mijn Spaans met sprongen vooruitgegaan!

Ingecheckt kon ik gaan wachten, totdat ik de douane kon passeren. Ik had voordat ik de douane passeerde de luchthaventaks betaald van mij allerlaatste zestig peso’s, maar eenmaal bij de douane werd er niet naar gevraagd en bleek het achteraf overbodig om te kopen. Na de douane was het weer wachten om aan boord te kunnen. Ik vloog via Atlanta, de thuishaven van Delta Airlines, en kon daar twaalf uur wachten met een goed boek. Van Atlanta naar Amsterdam was het slechts een achttal uren.
Aangekomen in Amsterdam, was ik verbaasd er al te zijn. De lucht was grauw bewolkt en het leek te regenen. Wat een confronterende realiteit meteen! Bij het wachten op mijn koffer, zag ik mijn nichtje en moeder al staan op afstand. Eenmaal door de deur bleken ook mijn vader, mijn zus en mijn nieuwe nog niet geziene nichtje, mijn oma en mijn drie beste vrienden er te staan. Het was top iedereen weer te zien! Maar het was toch echt afgelopen…