De Colca-canyon, pinproblemen en het afscheid...

De volgende dag werd ik wakker na dertien uur slaap; een unicum op m´n trip tot nu toe... M´n moeder was al een poosje wakker... Allebei waren we flink opgeknapt van de vorige dag. Deze dag zou in het teken staan van relaxen: geen moeilijke opgave leek ons. We douchten, ontbeten, brachten als onze Machu-Picchu-was weg, gingen op het internet, belden naar het thuisfront, kochten schoenen voor m´n moeder en gingen tenslotte het hostel van de andere Nederlanders op onze Salkantay-trek opzoeken. Zij hadden hun hostel aangeraden om ook in te verblijven...

Het hostel was gesitueerd in San Blas, volgens Wout z´n aanwijzingen was het makkelijk te vinden, en dus gingen we op zoek... Het vinden, bleek minder gemakkelijk dan gedacht, maar na een half uurtje ronddolen, stonden we aan de voordeur. Wout kwam van boven op de berg energiek aangerend en z´n twee zoons kwamen even later met de taxi terug. Alle drie hadden het uitzichtpunt bekeken over de stad...en vader was sportiever dan zijn zoons..
Eenmaal binnen in het hostel, was duidelijk dat het nog in opbouw was, maar het zag er al goed uit..en het uitzicht was fenominaal: we konden over de gehele stad uitkijken! De prijs die we voor dit uitzicht moesten betalen mocht er ook zijn: het beklimmen van de trappen in San Telmo, dat een vrij steile klim betekende en dat gedurende de tijd die ik doorbracht in het hostel, gek genoeg, nooit wende... In het hostel wist één van de zoons van Wout in een half uur tijd een tafelglas en een glas van een lamp te breken...Knap!

Wout vertelde ons dat hij een portret tekening van z´n vrouw had laten maken en deze samen met z´n zoons ging ophalen. We vergezelden ze, benieuwd naar het resultaat... Het resultaat was ok en na wat aanwijzingen van Wout werd de tekening door alle drie goedgekeurd.
´s Avonds wist ik m´n moeder over te halen een salsales actief bij te wonen. Het was erg leuk! Ook onze gids van de trekking (die verteld had dat hij in het verleden salsaleraar geweest was) kwam toevallig binnengelopen...
Na de salsa, namen we nog een drankje en keerden we terug naar ons hotel. Want de volgende dag moesten we de spullen verhuizen, naar ons nieuwe hostel.

De volgende dag bood, bij aankomst in het nieuwe hostel, de eigenaresse Kathy meteen aan om alles te boeken wat we nog wilden doen de laatste dagen van het samenzijn met m´n moeder. In tien minuten had ze alles geregeld: een ticket naar Lima voor m´n moeder, twee excursies (een stadexcursie en een excursie naar de Sacred Valley), de busreis en een excursie van twee dagen naar de Colca-canyon.

Voor beide excursies in Cusco hadden we het toeristisch vignet nodig om toegelaten te worden tot de verschillende sites.Die haalden we dus eerst op bij het toeristencentrum in de Avenida del Sol.

Om twee uur begonnen we de Citytour in de kathedraal; een erg imponerend gebouw door haar overdadigheid in de ambachtelijke vormgeving. De gids bleek na tien minuten al waardeloos voor ons: zijn Engels was slecht. Ik vermoed, doordat onze gids Quetzua sprak, dat hij op een andere manier z´n klanken vormt en daardoor onvolgbaar wordt...
De volgende bezienswaardigheid was de gouden tempel; ooit een overweldigende tempel, maar nu niets meer dan een muur. De gids had een lang verhaal bij de muur. Wederom onvolgbaar.
Daarna stond iets buiten de stad de ´Sexy Woman´ te wachten; de naam uit het Quetzua lijkt verdacht veel op deze Engelse verbastering, vandaar de rare naam... Dit bouwwerk was massaal van omvang en daardoor indrukwekkend om te zien. Het verhaal dat onze gids deze keer vertelde was in delen goed te volgen. De lijn van het verhaal was dat gehele INCA-dorpen beurtelings een maand lang werkten aan het gebouw in de periode dat er niet op het land gewerkt hoefde te worden...Dit bouwwerk kostte honderd jaar om gebouwd te worden...en het bouwwerk bevat de grootste steen van het gehele INCA-rijk. Trouwens, wat de ´Sexy Woman` in het verleden was geweest, bleef me onduidelijk: volgens onze gids was het een tempel, maar later hoorde ik dat het een fort was geweest?!

Hoe de bouwwerken tot stand kwamen en hoe de stenen op z´n plaats werden gebracht werd niet echt duidelijk. Het volgende bouwwerk was slechts half afgemaakt...en daardoor was beter te zeggen hoe die grootse stenen nu op de plaats van bestemming werden gebracht... Ze werden niet gebracht! Rotsformaties werden op de plaats zelf uitgehakt en de kleinere stenen werden tussen de grotere geplaatst...Maar hoe de kleine rotsen (die toch vrij groot waren) daar dan weer kwamen, kon onze gids ook niet vertellen. Ik vind het heerlijk om zulke vragen te stellen! Maar als er dan geen bevredigend antwoord komt, heb ik het gevoel doelloos tussen hoopjes stenen te lopen. Een beeld zonder context is waardeloos!
Als laatste bezochten we een plek waar Alpaca-spullen werden verkocht. De gids vertelde ons hoe we de verschillende aangeboden kwaliteit konden beoordelen. Interessant voor ons. Voor de gids was de plek interessant, voor de commissie van de kooplieden die hij kreeg op de verkochte spullen aan zijn buslading toeristen...

´s Avonds gingen m´n moeder en ik weer naar de salsa-les: deze keer waren er geen andere gegadigden, waardoor m´n moeder geen zin had om alleen te dansen... Ik ging wel en kreeg van twee dansleraren les op een hoog niveau! Het was leuk.
De donderdag (27 september) stond de excursie naar de Sacred Valley op het programma: om negen uur ´s ochtends werden we opgehaald op de Plaza de Armas. Deze dag bestond grotendeels uit het zitten in de bus voor vele uren en een aantal keren uit het bezoeken van de verschillende ruines met de daarbij behorende uitleg van..hm..dezelfde (!) gids. Bij het aanschouwen van onze gids wisten we dat we maar moesten genieten van het landschap die dag. Wat we dan ook gedaan hebben. ´s Avonds keerden we terug om een uur of tien.

De volgende dag stond het shoppen op het programma: mutsen, pantoffels, stoffen vingerhoedjes van dieren, vestjes en de door mij begeerde hangmatten werden gekocht, ook werd m´n tas gemaakt en werden er cd´s gebrand met foto´s. Om vier uur in de middag konden we eindelijk weer ´ns op een bankje in ´t zonnetje zitten. Heerlijk! We werden, zoals gewoonlijk gestoord door vele verkopers...Maar ook, gek genoeg door een horde tienermeisjes die met mij op de foto wilde... Ook m´n moeder moest er even later aan geloven; samen met mij en de horde op de foto... Een raar volkje, die Peruanen! ´s Avonds pakten we de nachtbus naar Arequipa.

De volgende morgen kwamen we vroeg aan in ´t hostel van de moeder van Kathy, ook genaamd ´Homesweethome´. We konden meteen aanschuiven aan ´t ontbijt, om daarna de spullen te pakken die we nodig zouden hebben op onze twee-daagse excursie in de Colca-canyon. Het grootste gedeelte van de eerste dag zaten we in de auto: eerst om uit de stad Arequipa te geraken en in het gebied van de Colca-canyon te arriveren, later om méér te zien van de canyon...In het eerste gedeelte konden we een aantal typische dieren uit dit gebied zien: de vicuña en de alpaca. Door onze gids werd het verschil tussen beide toegelicht en werd vermeld dat de wol van de vicuña eenmaal per jaar geschoren mocht worden, alléén als je een vergunning had van de overheid. Per kilo wol kon je 500 dollar krijgen!

Tijdens de tocht kwamen we erachter dat we te weinig geld meegenomen hadden: we hadden genoeg voor de entree van het park, maar slechts acht soles over om te eten...Hmm, dit was een probleem voor later op de excursie.
We werden in een dorpje in de canyon gedropt en voor ons werd vervoer geregeld met een taxi. De taxi zag eruit als een schrootbak,waar de dashboard vrijwel in z´n geheel uitgerukt was, maar wonder boven wonder reed hij toch nog. Slechts voor even: we kregen een lekke band aan ´t eind van de rit. Pech voor onze chauffeur...

De familie waar we zouden verblijven werd gepromoot als zijnde een familie waar je ´t échte gezinsleven kon meemaken. Maar voor ons leek het meer op een hostel, doordat we eigenlijk nauwelijks contact hadden met de familie.
Behalve in ´t begin van de middag toen de zoon des huizes ons naar de plaatselijke hotspring bracht. Tijdens de loop ernaartoe legde hij het een en ander uit. Zo, vertelde hij ons dat de jurk die vrouwen dragen in de canyon tot wel vijfhonderd dollar kon kosten om gemaakt te worden. Onwijs veel geld voor de vrij arme bevolking aldaar. Aangekomen bij de hotspring bleek het een kleintje te zijn, bestaande uit twee baden. Het was erg lekker; te heet zelfs! Dat maakte het omkleden om weer terug te gaan nog kouder...
We liepen in ´t donker terug naar ons hostel en kregen daar Alpaca-vlees te eten. Na het eten, gingen we maar slapen: het was pas half negen, maar er was niets te doen...en we waren nog moe van de busreis van Cusco naar Arequipa...

De volgende morgen werden we om zeven uur ´s ochtends opgehaald. De ontmoetingsplek was het plein. Daar aangekomen, was er al veel plaatselijke bevolking, die de toeristen lokale spullen probeerden te verkopen. Ook moesten kinderen, ik meen van een jaar of zeven, plaatselijke dansjes voor de toeristen doen...hmm, alsof een hond een pootje moest geven voor een koekje!

Deze dag zou in het teken staan van de condors kijken in de canyon. We kwamen om half negen aan op de condor-uitkijk... maar kregen, helaas weinig te zien; slechts eentje ver weg...Ook de canyon, die we vanaf deze plek goed konden zien, leek niet echt op een canyon. Voor mij is een canyon een kloof, die aan weerszijden een verticale wand kent. Daar was hier totaal geen sprake van! De claim dat dit dus de diepste canyon ter wereld is, gaat voor mij niet op...

Ná dus de enkele condor en de canyon-die-geen-canyon-is gezien te hebben, bezochten we een dorpje om wat te eten. Hier moesten we een plek zien te vinden, die ons eten serveerde voor slechts vier soles elk; in eerste instantie leek dit een vrijwel onmogelijke opgave in dit toeristische stadje...Maarreh toen, zagen we de markt, gingen ernaartoe...en vonden een bord eten voor slechts drie soles! We hadden zelfs nog geld over! haha!

Terug in het hostel, gingen we de tas van m´n moeder inpakken;ze had veel kadootjes gekocht en ik kon nog wat spullen van haar gebruiken op m´n verdere reis. M´n moeder zou de volgende dag vertrekken.
Even later, trokken we erop uit om te pinnen en wat te eten. Bij het pinnen ging het mis: tijdens het pinnen, was er een stroomstoring en viel de pinautomaat uit. De medewerkster van het hotel waar we pinden, vreesde meteen al dat de machine in zo´n geval automatisch de pas breekt. En ze kreeg, even later toen de stroom weer terug was, helaas gelijk. M´n pas kwam niet terug! Hmm, ´dát heb ik wéér´ was m´n eerste reactie, maar die werd later gevolgd door m´n tweede reactie; eigenlijk heb ik best geluk gehad, dat m´n reizen tot nu toe zonder problemen verlopen waren... Ik had ook geluk dat m´n moeder er nog was en dat zij geld kon voorschieten...Ook kon ik haar machtigen om eventuele problemen met de bank te voorkomen. Na de stroomstoring blokkeerde ik m´n pas...en gingen we toch nog eten bij de plaatselijke pizzaria. Het smaakte na dit gebeuren toch wat minder...

De volgende dag stond in het teken van het vertrek van m´n moeder: na een maand samenreizen, was de tijd aangebroken om weer afscheid te nemen. Ik had deze periode als probleemloos en leuk ervaren...en had het totaal niet erg gevonden,als we nog een maandje samen gereisd zouden hebben... We begonnen de dag zoals gewoonlijk met opfrissen en ontbijt, gevolgd door de Rabobank bellen, cd´s branden met foto´s en naar het plein om geld te pinnen voor mij... Ik moest een paar weken zonder pas en wilde wat extra cash bij me hebben.
By the way, door de Rabobank werd ik in eerste instantie slecht geholpen: ik belde en kreeg het advies om de blokkeringslijn wederom te bellen... onzinnig natuurlijk, maar ik deed het toch maar. De blokkeringslijn reageerde verbaasd en verzekerde me toch écht bij m´n bank te moeten zijn... Toen ik de bank had gebeld, was het tegen vijven en wilde de medewerkster waarschijnlijk naar huis en scheepte ze me af, met het blokkeringsnummer!

Vervolgens zetten we koers naar het vliegveld. Daar aangekomen bleek m´n moeder twee uur vertraging te hebben. We gebruikten de twee uur om buiten in het zonnetje koffie te drinken en nog wat te praten. Een goed laatste moment...Daarna vertrok m´n moeder terug naar Nederland, terug naar huis...En ik vertrok terug naar het hostel...In de avond boekte ik een raftingtocht voor de volgende dag.

De volgende dag ging ik eerst weer naar de Rabobank bellen: deze keer werd ik wel goed geholpen. Het werd me duidelijk dat ik twee nieuwe passen zou krijgen en twee nieuwe pincodes. M´n moeder zou ze moeten opsturen naar me.
Na dit heugelijke nieuws vertrok ik naar het raften...én dat was echt leuk! Het water was ijskoud, maar met de adrenaline erbij was het water met gemak te verdragen. Deze rivier was van het type drie op raftingniveau en dus niet echt bijzonder moeilijk te noemen...Maar toch; de rivier kende een aantal aardig leuke versnellingen...

Het raften duurde slechts twee uur, waardoor de middag open stond voor andere dingen. Ik, en een andere Nederlander, gingen naar het museum van ´Juanita´,waar een ingevroren mummie-meisje ligt die gevonden was op een van de omringende bergen van Arequipa. De video die geshowd werd in het museum was interessant; het bleek dat de naam ´Juanita´ kwam van een Duitse Jan die haar vond met z´n expeditie: zijn naam werd naar het Spaanse Juan vertaald, vrouwelijk gemaakt door een ´a´ toe te voegen en omdat het een klein meisje betrof werd er het Spaansje verklein-lettergreepje toegevoegd met ´it´... Ook bezochten we de imposante Plaza de Armas in Areguipa. Tegen de avond ging ik met de andere Nederlander Chinees eten bij een Chifau en daarna snel terug om de bus naar Cusco weer te pakken...
Cusco was voor mij dé plaats om te relaxen, na het ´rennen´ met m´n moeder om zoveel mogelijk te zien van Ecuador en Peru...

Terug in Cusco de volgende dag nam ik een taxi naar de Plaza de Armas en liep ik vervolgens naar de Plaza de San Blas om de dag te zien ontwaken: het was nog erg vroeg en daarom besloot ik maar rustig op het bankje te wachten op een geschikte tijd om terug te keren naar Homesweethome. Om zeven uur bezocht ik de bakkerij ´El Buen Pastor´ om te ontbijten en om acht uur arriveerde ik in m´n hostel terug...

Deze drie weken in Cusco deed ik niets meer dan álle musea bezoeken van het toeristisch vignet dat ik nog had, bezocht ik andere interessante locaties (het jezusbeeld, het plaatsje Pisac en meerdere kerken), ging ik dagelijks naar de fitness en stappen, was ik vaak op het internet te vinden (waar ik foto´s op facebook plaatste, ´waarbenjij´ iets bijschreef, mails beantwoordde en damde), daarnaast ontmoette ik een aantal couchsurfers en wachtte ik natuurlijk op m´n bankkaarten... Toen ik na drie weken eindelijk m´n bankkaarten binnen had, kon ik weer verder...richting Bolivia...

Maar daarover later meer...