Peru en Machu Picchu met m´n moeder

Allereerst m´n welgemeende excuses voor de bijna onoverbrugbare afstand die ik heb laten oplopen op m´n reisblog... Sommige mensen hebben me er op gewezen dat ik wat achter was met m´n site, anderen schreven me en wensten me veel plezier in Peru...terwijl ik dat land al maanden geleden achter me heb gelaten...Voor de goede orde: ik ben nu in Chili en heb in de tussentijd Bolivia en Argentinie al aangedaan... Ik heb nog een maand te gaan om op 4 maart vanaf Buenos Aires terug te vliegen...


Waar was ik gebleven?! O, ja...het begin van Peru...

In Piura kwamen we om half acht `s ochtends aan. Een nieuw land, een nieuwe munteenheid. Geld uit de muur trekken was onze eerste noodzaak. We namen een taxi naar de halte geldautomaat om Soles te pinnen (drie soles is ruwweg een dollar). Vervolgens bracht onze chauffeur ons naar de terminal voor ons reis- en einddoel van die dag: Trujillo.

Aangekomen op de halte, bleek de bus pas om half tien te vertrekken. en moesten we een tijdje wachten. Aangezien er een markt om de hoek was, besloten we die maar aan te doen. De markt was ondanks het vroege tijdstip al levendig en vol fruit en vis. We werden door meerdere verkopers aangesproken, want blijkbaar was het ongewoon om op dit tijdstip twee gringos te zien. We kochten wat sinaasappels voor de rest van de reis en pelden ze op de terminal om de tijd te doden. Om half tien vertrokken we volgens schema om om een uur of vier aan te komen in Trujillo. Onderweg veranderde het landschap naar een dorre woestijnvlakte. Ongekend tot nu toe op m´n trip, maar fascinerend om óók gezien te hebben.

In Trujillo gingen we naar een door de Footprint aanbevolen hostel. Bij aankomst viel de kamer tegen en besloten we verder te zoeken. De taxichauffeur had dat waarschijnlijk al verwacht, want bij de deur van het hostel stond hij ons op te wachten, klaar om ons verder te transporteren.

De taxichauffeur wist wel iets en liet ons een kaartje zien, maar dat ho(s)tel leek erg duur. In de tussentijd, reed hij ons er al naartoe. Ik stapte uit, maar ging vreemd genoeg het verkeerde hotel binnen om te informeren. In dat hotel (ik ben de naam kwijt) was de kamer redelijk genoeg en we namen `m tot hoogstwaarschijnlijke ongeshowde innerlijke onvreugde van de taxichauffeur die z´n potentiele commissie in rook zag opgaan.

In de avond zochten we een eettentje in `t centrum. We vonden een Chifa die de gebruikelijke megaporties verkocht voor weinig geld; slechts tien Soles. Na de chinese culinaire uitspatting, zochten we ´t Cafe Ameretto op (dat een terechte aanrader van de Footprint genoemd mag worden), die heerlijke koffie schonk... We liepen naar ons hotel en kwamen het Hotel Colonial tegen, dat er stukken beter uitzag. We reserveerden voor de volgende dag en boekten ook gelijk een tour naar de hoofdattractie van Trujillo...

Later op de avond ging ik alleen uit in Taverna Chelsea; een salsatent met lifemuziek en een enkele dansshow. Ik was een groot deel van de avond een barkrukbezitter en maakte contact met het personeel die mij als buitenlander maar al te interessant vonden...Later op de avond werd ik gevraagd bij een gezelschap aan te schuiven die in hun midden een jarige jop hadden. De jarige was een Peruaanse die met me wilde dansen en met me op de foto wilde... gigi! Het was een leuke culturele uitwisseling...Om vijf uur `s ochtends ging Taverna Chelsea sluiten en zocht ik m´n bed op, na eerst een tiental minuten op de deurbel gedrukt te hebben...

Dezelfde morgen, slechts een drietal uren verder, stond ik om acht uur op om te douchen. Ik moest eruit, want we zouden verhuizen naar het andere hotel en we wilden tours doen...Het verhuizen bracht veel ergernis mee, want onze was, was niet klaar en we moesten wachten; telkens werd de toegezegde tijd overschreden en werd ons een kwartiertje later beloofd...Ruim anderhalf uur later kregen we de was (nog steeds vochtig!) en moesten we haasten om op tijd te zijn voor de geplande tour...

We kwamen op tijd voor de tour en ontmoeten een koppel uit Nederland die we eerder in Vilcabamba ook ontmoet hadden. Zij hadden dezelfde dagtours gepland als wij. We begonnen iets buiten Trujillo met de tempels van de `Luna y Sol´. De ruines in combinatie met een gids die slecht Engels sprak, waren niet bepaald bijzonder te noemen...In de middag lunchten we met het Nederlandse stel om daarna aan het tweede deel van de excursie te beginnen: in de middag stonden de ruines van Chanchan op het programma. Aardig om eens te zien, maar wederom niet bijzonder. We sloten de geschiedenisles af met het museum over hetgeen we gezien hadden. Als we die middag een overhoring zouden krijgen over wat we gezien hadden en te horen hadden gekregen, dan hadden we hopeloos `n dikke onvoldoende gescoord... Aan het eind van de middag sloten we af met het strand van Huanchaco om de typische bootjes te zien die de plaatselijke bevolking al eeuwen gebruikt om te vissen. Het plaatsje leek best aardig om langer te blijven, maar doordat we waren uitgelopen met de andere excursiebezoeken van die dag hadden we slechts een twintigtal minuten.

`s Avonds boekten we een vlucht van Lima naar Cusco om de lange busreis (van plusminus tweeentwintig uur!) door de Andes te kunnen overslaan. Vervolgens aten we kip in een sfeerloze ABC-tent. We sloten wederom af bij het, de vorige dag ontdekte, Cafe Amaretto om de smaak weg te spoelen en nog een beetje een goed gevoel over te houden aan het avondeten. M´n moeder bleef daarna op de kamer en ik ging nogmaals naar Taverna Chelsea voor een paar uurtjes; ik was nog moe van de vorige dag en daarom kon ik het niet opbrengen het later te maken dan één uur...Je wordt ouder hé...

Zondags sliepen we uit tot tien en ontbeten we met fruit. Iets later stond spaghetti, kip en rijst voor onze neus in een gelegenheid waar alleen opa´s de sceptor leken te zwaaien: met, ik schat, een gemiddelde van zestig plus bereidden ze het eten, stonden achter de kassa en serveerden... In de middag bezochten we verschillende busmaatschappijen om te informeren naar de bustijden naar Lima voor de volgende dag. Het was lekker weer die dag en we pakten ook maar een bankje in diezelfde wijk als pauze. Totdat we door een oude man geweerschuwd werden dat het niet bepaald veilig was in de wijk. Op zich is dat vrij standaard in LA, maar deze wijk zag er in het zonnetje niet bepaald gevaarlijk uit. Toch gingen we ervandoor. We liepen op dat moment met een andere blik de wijk uit en bekeken elke plaatselijke voorbijgaan met argwaan aan...gigi! Natuurlijk gebeurde er niets...

Om een uur of zes gingen we als enige buitenlanders op het centrale plein op een bankje zitten. Eigenlijk alleen maar om mensen te kijken. Op zondagavond diende de Plaza de Armas als een soort ontmoetingsplaats voor jong en oud. Onze blik werd door veel Peruanen beantwoord. De rollen werden omgedraaid; juist wíj werden bekeken; het roofdier werd de prooi...´s Avonds gingen we terug naar het opa-tentje van die middag. Het was er opvallend druk en er was geen tafeltje vrij... We gingen binnen staan wachten tot er een tafeltje vrij kwam. Dat gebeurde, en nét toen andere mensen er wilden gaan zitten, was m´n moeder ze te snel af en zat zíj al. Je zag de andere mensen vreemd opkijken en vooral denken; Wat gebeurd mij nou? Op mij kwam de situatie over als een stoelendans waar m´n moeder won...haha. We bestelden koffie en taart als stoelendans-overwinningsmaal. Daarna gingen we het thuisfront berichten op het internet en naar bed. Het was een relaxed dagje; de eerste in tijden, want tot nu toe was het vaak haasten geblazen...

De maandag stond de uittocht gepland. We stonden om acht uur op, pakten de tassen, ontbeten voor de laatste maal in ons cafeetje Amaretto om vervolgens te gaan uitchecken. Toen we wilden uitchecken, checkten we ook bij de receptie of de bustijden klopten die we de vorige dag gevonden hadden. Het bleek dat er nog een busmaatschappij in het centrum was die onze vuriggewenste tijd wél aanbood. Daardoor hoefden we niet vroeg in de middag weg, maar pas ´s avonds om half tien. Een aangename verrassing, want we hadden opeens een volle dag om naar het strand te gaan van Huanchaco (`t plaatsje waar we twee dagen eerder ook waren). Daar aangekomen was het lekker genoeg om op het strand te liggen. Weliswaar met onze kleding aan, maar toch... De zee en het strand voelden weer eens goed om te zien. Maar na een uur, stak de wind op, ging het stuiven en werd het fris. We gingen daarom iets vroeger dan gepland, ´ceviche´ proberen in een plaatselijk visrestaurantje. In Guatemala had ik ook ´ns ceviche op en daar was het écht lekker. In de tussentijd had ik van andere reizigers gehoord dat in Ecuador, Peru en Bolivia de ceviche nog lekkerder zou zijn, dus bij mij waren de verwachtingen hoog gespannen...

Het restaurantje zag er op het eerste gezicht niet bepaald culinair hoogstaand uit, maar omdat het werd aangeraden door m´n reisgids gingen we toch maar zitten. Bij het proeven van de eerste hap van de visschotel vertrokken onze gezichten in een zure grimas; we proefden uitsluitend limoen. Naar onze smaak was er vééls te veel limoen toegevoegd, maar de serveerster zei ons dat dat zo hoorde. Hmm, daar valt niets tegen in te brengen...Hoe moeten wij nu weten hoe het hoort te zijn? Wij kunnen alleen maar zeggen of het al dan niet lekker smaakt als leek-zijnde...

M´n moeder staakte het eten al na twee happen en ik deed m´n best de klus te klaren en het bord geheel leeg te eten. Zonder succes, want ook mij werd de genereuze toevoeging van limoen me teveel... Deze ceviche was geen succes voor ons...

We keerden om een uur of vijf terug naar Trujillo, gingen naar het internet voor een paar uurtjes om verrassend genoeg toch nog een allerlaatste keer het ´Cafe Amaretto´ te bezoeken. Om kwart voor tien zaten we in de nachtbus. In het begin werd een film gedraaid die niet echt bijzonder kan zijn geweest, want ik ben vergeten waar hij over ging.

We kwamen dinsdagmorgen om tien voor half zeven aan in Lima; twintig minuten later dan gepland. Ons schema was zodanig strak gepland, dat we hierdoor tijdnood kenden. We namen direct een taxi naar het vliegveld voor drieentwintig soles; waarschijnlijk was dat te duur, maar we bevonden ons nu eenmaal niet in de luxe positie om uitgebreid over de prijs te gaan onderhandelen...
Toen we op het vliegveld aankwamen, waren we gelukkig netjes op tijd en moesten we zelfs nog wachten op onze beurt. Na het inchecken, ontbeten we met koffie en om negen uur vlogen we over de Andes naar Cusco. M´n Footprint had ons geadviseerd een stoel aan de rechterkant te boeken om een mooi uitzicht te hebben. Daar zaten we dan ook...en inderdaad hadden we, als de wolken het uitzicht niet belemmerden, een mooi uitzicht.

We kwamen om kwart voor tien aan, pakten onze bagage en liepen naar buiten om een taxi te regelen. De chauffeurs vroegen in eerste instantie een veel te hoge prijs, maar nádat we wegliepen op zoek naar een andere taxi, kon het opeens wél voor de prijs die wij vroegen. Met ons kwam er ook een man mee met een koffertje. Op ´t eerste gezicht dachten we met een zakenman van doen te hebben, die toevallig ook naar het centrum moest. Maar gedurende de rit, ontpopte onze medepassagier zich als een touroperater die ons had uitgekozen als zijn prooi... Hij wilde ons wel helpen met het vinden van een onderkomen en liep heel irritant met ons mee. We probeerden beleefd hints te geven dat we geen hulp nodig hadden, maar tevergeefs. De man leek Oostindisch doof te zijn...Na een aantal ho(s)tels bezocht te hebben, vonden we er uiteindelijk één die redelijk goed was.

De man plakte nog steeds aan ons en legde de tour uit die hij aan ons wilde verkopen. Het was de alternatieve tocht naar de Machu Picchu genaamd Salkantay (de echte Machu Picchu tour is vier maanden voor tijd al volgeboekt en was daardoor niet mogelijk voor ons, want m´n moeder had zo´n twee maanden tevoren de reis geboekt)...Aan het einde van zijn preek, keek de man met een zelfverzekerd gezicht naar ons en verwachtte hij een onmiddellijke toezegging van ons. Maar wij besloten eerst te informeren bij ´t plaatselijke toeristen-informatiecentrum, en hem daarna mede te delen wat we wilden. Bij het informatiecentrum aangekomen, bleek onze touroperator niet top te zijn...De vraag die we vervolgens stelden, laat zich al raden: wat is dan wel een goede touroperator? Maar op deze vraag kregen we logischerwijs geen antwoord, want dan zou het informatiecentrum z´n objectiviteit verliezen. Er zat helaas niets anders op dan het spel zó te spelen, dat we eerst namen en prijzen van touroperators verzamelden, ze vervolgens gingen checken bij dit infocentrum en daarna te beslissen waar we de tour zouden boeken...Voordat we de namen verzamelden van de verschillende touroperators, zochten we eerst de touroperator op die ons met het ho(s)tel hielp en die we zouden antwoorden, om ´m netjes af te zeggen...

Daarna begon de tocht langs de verschillende touroperators. De eerste keer is de uitleg van de Salkantay-tour interessant, de tweede keer is ´t aardig om te horen (om er zeker van te zijn dat de aangeboden tocht overal hetzelfde is én dat je geen details gemist had in het eerste gesprek), maar de uitleg een derde keer aanhoren wordt irritant... Na de eerste twee touroperators wilden we dan ook alleen de prijs weten, maar ja dat wordt niet zomaar prijsgegeven. Eerst ´moest´ telkens de tocht uitgelegd worden...Hoogst irritant... Misschien kreeg ik wel, als gevolg van deze ergernis kramp in m´n maag (of gewoon van het plotselinge hoogteverschil van de vliegreis van Lima naar Cusco)...Het werd zelfs zo erg dat we hotelwaarts keerden, alwaar ik een paar uurtjes sliep.

´S Avonds zetten we onze touroperatorzoektocht verder door en vonden we er zelfs één die de moeite waard leek. De volgende dag zouden we informeren bij het toeristen informatiecentrum en daarna beslissen. `s Avonds aten we lasagna bij een Italiaan in het meest sfeervolle wijkje van Cusco, genaamd San Blas.

De volgende dag bij navraag, bleek degene die we op `t oog hadden, solide en boekten we ´m. Vervolgens belden we het thuisfront om te zeggen dat we een paar dagen niet bereikbaar waren, verstuurden we briefkaarten, kochten we sandwiches bij een klein zaakje op de Avenida del Sol, verkenden we de stad en de markt en pakten onze tassen... We waren er klaar voor.

Donderdag, om kwart voor vier in de ochtend, ging de wekker af. Ik pakte nog een laatste warme douche. Daarna sloegen we onze rugzakken op in `t bagagedepot (want we mochten maar vijf kilo per persoon meenemen). Om half vijf stonden we, zoals afgesproken, klaar voor vertrek. Een half uur later werden we opgehaald en naar de bus gebracht. Daar aangekomen, bleek de bus stinkend, oud, afthans en vol met andere Salkantay-avonturiers te zitten. Zelfs zo vol dat bij vertrek, een half uur later, de gidsen moesten staan, danwel zitten in het gangpad. We kwamen drie uur later aan in `t dorpje van bestemming. Daar ontbeten we met oud brood, jam en coca-thee. Een waardeloos ontbijt. Was dit dan de voorbode voor het niveau van de maaltijden tijdens de tocht? We hoopten van niet! Pfff!

Om tien uur vertrok onze groep bergopwaarts. Onze groep bestond uit Belgen, Brazilianen, Italianen, Engelsen, Duitsers en de Peruaanse crew (een kok, dragers en onze twee gidsen). Vrijwel alle medeavonturiers hadden een veel grotere rugzak mee dan wij; hadden wij dan als enige geluisterd naar de touroperator? Of was de vijf-kilo-eis, onzin?

Die ochtend zouden we drie uur lopen alvorens we konden lunchen. Tijdens de klim bergopwaarts kwamen we een andere groep tegen die die dag ook aan de tocht begonnen was. In die groep zat een stel Nederlanders die leuk waren om mee op te trekken... Tijdens de vijfdaagse tocht liepen we geregeld met hen op. Achteraf gezien had het dan ook veel leuker geweest met hen in een groep te zitten...maar ja...

Om één uur hadden we een lunch van een uurtje, bestaande uit soep, spaghetti en coca-thee. De soep was lekker te noemen en het eten als geheel was stukken beter dan het ontbijt eerder die ochtend. Gelukkig. Die middag liepen we nog drieenhalf uur; grotendeels over een weg in het zonnetje in een shirtje...

Toen we om half zes aankwamen op de kampplaats voor die nacht, het zonnetje wegging en de avond viel, werd het barkoud! We stonden op een open vlakte in de volle wind te wachten tot de crew klaar was met het opzetten van de tentjes. Op de achtergrond zagen we prachtige witbesneeuwde bergen... Ik had alleen twee truien aan, want dat was alles wat ik bij me had aan warme kleding...Gelukkig konden we een half uurtje later de tent in om te warmen... Twee hongerige uren later werden we geroepen voor het diner; we kregen als voorafje popcorn en crackers te eten. Daarna kregen we weer die lekkere soep en rijst met taai vlees (lama wellicht?) en coca-thee tegen hoogteziekte...

Om negen uur gingen we naar de tent. We lagen met ons hoofd naar beneden, in al onze kleding in onze slaapzak, maar hadden het nog steeds koud. Ik had daarnaast ook nog een te kleine slaapzak, waardoor een slechte nachtrust een onvermijdelijk resultaat opleverde... In de ochtend (om tien voor half zes) was ik dan ook blij gewekt te worden...met...thee! Warmte!

Om zes uur ontbeten we met een prei-ei en dronken we nog meer coca-thee. Daarna werd de tent afgebroken. Om zeven uur begonnen we aan de zwaarste dag van de vijf-daagse tour. We zouden die dag eerst drie uur klimmen en daarmee zo´n achthonderd meter stijgen naar het hoogste punt van de trek op 4700 meter. Vervolgens zouden we zo´n zeven uur afdalen...

Het eerste stuk, wat als zwaar te boek stond, was voor mij goed te doen. M´n moeder had wat meer problemen, maar ook bijvoorbeeld het Belgische koppel van mijn leeftijd kende problemen, als wel het Duitse koppel dat ook veertig plus was...

Boven op de berg, hadden we pech met het uitzicht; er was mist en daarom was er weinig te zien van de Salkantay. Er stond onwijs veel wind en nadat we wat foto´s hadden geschoten hielden we het hier voor gezien en begonnen we aan de afdaling. In het begin liep het lekker...Maar ook na een tijdje had je het gehad met afdalen; je keek de hele tijd naar beneden om niet te struikelen, waardoor het landschap soms vergeten werd. De schoenen van je voorganger kon je na een half uurtje uittekenen...

Om half één lunchten we...Wederom kregen we de lekkere soep...alleen werd hij nu wat minder lekker, na twee keer eerder dezelfde soep al gegeten te hebben...Tijdens de lunch begon het te regenen; eerst zacht later harder. Een uurtje later regende het nog steeds, maar ondanks dat, moesten we toch lopen... De rest van de middag liepen we door de regen te stappen...Erg irritant...

Toen we aankwamen op de kampplaats stond deze keer alles al gereed. Heerlijk, want zo konden we nog lekker uitrusten, alvorens te gaan eten. Bij het avondeten, werd weer popcorn, crackers en soep geserveerd. Het zag ernaar uit dat dit de hoofd-ingredienten waren van onze kok... Na het eten, werd er een kampvuur gemaakt en werd er besproken waar we de volgende dag naartoe wilden: naar een INCA- ruine zeven uur klimmen van de kampplaats òf naar een hotspring op vijf uur afstand... Niet moeilijk natuurlijk; democratisch werd er massaal gekozen voor de hotspring... Na drie dagen een warm bad, was voor (vrijwel) iedereen een aanlokkelijke gedachte...

Deze nacht sliepen we wel goed: want, het tentje stond vlak, ik had m´n moeders slaapzak die nét wat groter was én we sliepen op lagere hoogte dan de dag ervoren... Het enige wat minder was, kwam door mezelf: ik had, vrij inventief al zeg ik het zelf, een lege fles als kussen genomen. Het leek me een goed idee, maar na een nacht op een fles met je hoofd protesteert je nek...Toen ik om half zes werd gewekt met thee (wederom!), was m´n nek zo stijf als een plank. De rest van de zaterdag had ik er dan ook veel plezier aan...

Ik was blij dat we de vorige dag voor de hotsprings hadden gekozen en slechts vijf uur hoefden te lopen om daarna te ontspannen in een lekker warm bad...Het lopen was warm die dag, maar doordat het een korte wandeling was, was het goed te doen. Na vijf uur arriveerden we op de plek waar de bus gereed stond om ons verder te vervoeren naar onze slaapplaats van die nacht...Onze slaapplaats was een klein hostel met een dakterras waar gekookt en gegeten werd. Wij sliepen die nacht gewoon weer in een tentje. Na de tentjes opgezet te hebben, stond de hotspring op de planning. Er werd ons aangeraden waardevolle spullen achter te laten in een van de kamers van het hostel, want meenemen was risicovoller volgens de gidsen.

Tijdens het wachten om weg te gaan, zag m´n moeder iets verderop een meisje staan die door haar vriend werd getroost. Ook zag ze een koe omvallen. Er werd een koe geslacht. Waarschijnlijk een vrij alledaags plaatje, maar voor ons in díe omgeving en met het meisje dat getroost werd door haar vriend, niet durvend te kijken, maakte het indruk... Toen we passeerden met de bus, werd het dier ontveld en kleurde de plek donkerrood.

De hotspring was geweldig; mooi gesitueerd tussen de bergen, natuurlijk ogend, fraai vormgegeven en een heerlijke temperatuur! We bleven in de hotspring van vier tot zes in de middag en moesten toen terug. Dat was op zich goed, want het werd akelig koud en er waren ontzettend veel muggen in de schemering. Teruggekomen, waren al onze spullen er nog en leek de slachting nooit gebeurd. We moesten een uurtje wachten alvorens we konden eten. Deze keer hadden we een uitgebreid maal (want de kok was jarig), onder het genot van een biertje en drie Argentijnse zangers...die vals zongen! Om half negen was er weer een kampvuur, waar we een half uurtje bij gingen zitten. Ik was zo moe geworden van de hotsprings, dat ik al snel aftaaide...

De volgende morgen om half zeven begon de vierde dag van de vijf-daagse trip. Het was zondag. Het zonnetje scheen, ondanks het vroege uur, al uitbundig en de dag leek zijn naam eer aan te gaan doen. We zouden over een weg naar Aquacaliente lopen en daar aangekomen in een hotel slapen. Deze morgen tijdens het ontbeet viel pas op wat een mooi uitzicht er was vanaf het dakterras...

We begonnen onze wandeling door het dorpje. De gids vertelde ons dat het dorpje nog niet afgebouwd was, omdat vijf jaar geleden op deze plek begonnen was met ´t opnieuw bouwen van het dorpje. We bevonden ons op een berg en het bleek dat iets verderop in het dal de rivier een vijftal jaren geleden zo ver buiten de oever was getreden, dat alle huizen waren weggespoeld. We moesten diezelfde rivier, die nu tamelijk rustig was, oversteken met een kabelbaan...Dat beeld leverde leuke foto´s op...

Daarna stond ons de weg te wachten om op te lopen. Op zich gemakkelijk, maar met de zonnekracht van die dag, kostte het toch de nodige inspanning. Gedurende de tocht, pelden we aardig wat kledinglagen af, totdat we aan een hempje en een korte broek liepen...Het meest imposante op deze weg, was een gigantische waterstraal die uit de berg kwam zetten: deze waterstraal was het enige uiterlijke vertoon dat je kon zien van de krachtcentrale in de berg. Volgens onze gids zorgde deze krachtcentrale voor de elektriciteit van de 300.000 inwoners van Cusco... Erg interessant om te horen...

Aan het einde van de weg moesten we intekenen op een lijst dat we dit checkpunt waren gepasseerd. Het laatste stuk van de tocht bestond uit het lopen over het spoor naar Aquacaliente. Niet moeilijk. Alleen vervelend voor m´n moeder en mij, want de rest van de groep nam alle tijd...waardoor wij moesten wachten...in de regen...

Om een uur of half zes in de middag kwamen we aan in Aquacaliente. Dit plaatsje leefde van de trekpleister Machu Picchu en dat was te zien: hotels, wisselden zich af met eettentjes en souvenirshops..Ondanks het hoog-toeristische karakter, oogde het plaatsje niet ongezellig...vooral niet als je vier dagen in dezelfde kleding hebt gelopen...

In ons hotel aangekomen, pakten we eerst een warme douche om vervolgens naar het centrale pleintje te lopen om Wout (een van de andere Nederlanders) te ontmoeten, om hem m´n batterij van m´n camera te geven om op te laden...Want, doordat we slechts een klein rugzakje mee mochten nemen, hadden we onze oplader glad vergeten...Daarna moest onze groep in een restaurantje samenkomen, om de volgende dag te bespreken...we dachten eens een andere maaltijd te hebben, dan de maaltijden van onze kok...maar in plaats daarvan, ontvingen we diezelfde soep als voorgerecht....en toen wisten we dat dat het werk van onze kok moest zijn... en konden we de rest van de maaltijd al zo´n beetje raden...

M´n moeder en ik, zouden de volgende dag, als een van de weinigen, de bus naar boven nemen, want de rest van de dag loop je waarschijnlijk rond op de site. Dan kun je beter je krachten sparen, toch?

Na deze meeting, keerden we een uur of negen terug naar het pleintje, kochten een ijsje om het wachten te verzachten en wachtten we op Wout om m´n batterij op te halen... Wout kwam niet veel later en haalde onze batterij op...om daarna twee uur te praten met ons...Erg gezellig, maar we keken soms met een schuin oog naar de klok; de volgende dag moesten we er vroeg uit...om half vijf! En ja, Machu Picchu wilde je, als het even kon, scherp beleven, want dit was tenslotte het doel van de trekking! Om kwart over elf lagen we in bed.

De volgende morgen ging om half vijf de wekker: de dag van de waarheid deed zijn intreedde. Eerst maar een verfrissende douche! We wilden de eerste bus nemen die ons naar de hekken van Machu Picchu zou brengen...om de menige voor te zijn...Om kwart over vijf stonden we bij de bushalte te wachten, samen met...zo´n tweehonderd andere luiaards die te beroerd waren de berg op te lopen...en als eerste wilden aankomen... We waren dus niet de enige met die gedachte...We hadden de derde bus te pakken naar boven om vijf over half zes. Om zes uur stonden we voor de hekken en om tien over zes (tien minuten na de opening) konden we naar binnen. De rij was dusdanig lang dat je tien minuten moest wachten om binnen te komen! En dan stonden wij nog aan ´t begin te wachten! De eerste blik van Machu Pichu, zei ons niet dat we in Machu Pichu beland waren. Pas, twee trappen en een twintigtal meters later, hadden we het uitzicht dat zo bekend is van de vele boekjes en foto´s. Natuurlijk poseerden we ook uitgebreid op deze lokatie. Net als de vele anderen...

We hadden van Wout gehoord dat het speciaal is om de Huayu Picchu op te klimmen, omdat er elke dag slechts vierhonderd gelukkigen werden toegelaten tot dit deel van Machu Picchu We besloten daar bij de opening om zeven uur aanwezig te zijn. Om precies zeven uur eenentwintig mochten we onze naam in het registratieboek neerschrijven en kon de tocht naar boven beginnen. In het begin wachtte ik nog, maar na een honderdtal meters kon ik me niet meer inhouden en besloot er een wedstrijdje voor mezelf van te maken.

Onderweg moest ik een paar keer stoppen om op opdem te komen, want de klim was steil omhoog... Niet geheel onverdienstelijk bereikte ik de top in vijfentwintig minuten... Ik dacht snel te zijn, maar twee uit m´n groep waren nog sneller met tweeentwintig minuten! Het uitzicht was mooi daarboven en zeker de moeite waard. M´n moeder kwam boven in een klein uurtje en was ook snel te noemen... Op de top ontmoetten we ook de andere Nederlanders en schoten we volop foto´s. Onze gehele groep was boven met onze assistent-gids. Hij vertelde ons dat we naar de tempel van de maan konden gaan, dat achter de berg lag. Het zou ons slechts een tiental minuten kosten om er te komen. Door deze info besloot een groot deel van onze groep te gaan... De gids had een foutje gemaakt; het was niet tien minuten, maar drie kwartier naar beneden. Aangekomen bij de tempel, bleek het totaal de moeite niet waard! Door de fout van onze gids, moesten we weer snel naar boven klimmen om om tien uur weer boven te zijn voor de rondleiding door onze (hoofd)gids. De klim naar boven kostte ons anderhalf uur! Daarna zat een iedereen die deelgenomen had aan deze mislukte uitstap, er verslagen en moe bij; we waren totaal niet geinspireerd te luisteren en na twee uur hadden we het eigenlijk al gezien. M´n moeder en een Duitser voelden zich niet lekker van de inspanning. We waren dan ook blij dat de tour om drie uur afgelopen was en we naar Aquacaliente de bus terug konden nemen.

Daar aangekomen, plofden we neer op een bankje. Even later ging ik de tassen ophalen. M´n moeder had bij terugkomst wat van haar maaginhoud geleegd... Om half vier hadden we een laatste groepmeeting en werd ons gevraagd een enquette in te vullen. Ik voelde me intussen ook niet goed. En we besloten bij de op- en aanmerkingen de actie van de gids te melden. Bij het schrijven, kwam onze gids echter naar buiten en vroeg ons wat er was. Wij gaven aan dat de actie van z´n assistent niet echt sterk was en dat we dat wilden neerschrijven. Want voor ons was, door de actie van de assistent, Machu Picchu minder leuk dan verwacht..De hoofdgids vroeg ons het niet te doen, want de assistent kon serieuze problemen krijgen door ons schrijven. Ook de assistent kwam naar buiten en ook hem legten we uit wat ons punt was. Hij verontschuldigde zich...en wij besloten het daar maar bij te houden: want je weet, in deze landen is het hebben van werk, het hebben van een toekomst.

Een half uurtje later zaten we in de trein terug naar Cusco. Mijn misselijkheid was erger geworden en een hevig schuddende trein hielp daarbij niet echt. Ik was ook moe en wilde eigenlijk slapen, maar de combinatie misselijkheid-moeheid, verhevigde de misselijkheid bij het sluiten van m´n ogen. Op een gegeven moment hield ik het niet meer en ging ik naar de wc om het probleem wat te verhelpen...even later terug te komen alsof er niets gebeurd was... Toch duurde de treinreis langer dan gewild...Na de busreis wachtte de bus. Om half negen arriveerden we in ons hostel, pakten de backpacks uit de opslag en gingen uitgeteld naar bed... De volgende morgen ontwaakten we pas om half tien! Met dertien uur slaap was ik weer wat meer uitgerust...

Wordt vervolgd...