De switch: van Midden naar Zuid...

Waarwas ik gebleven...O,ja!
Zondag was ik dus teruggekomen van San Blas. Ik checkte in in m`n oude vertrouwde Voyager Hostel, checkte m`n email en zag dat ik weer oom was geworden van een nichtje genaamd Kirsten (hierbij sorry zus; door de snelheid van typen maakte ik een...uh...foutje...natuurlijk weet ik haar naam wel!), ik surfde verder wat op het internet, zwalkte wat rond in de stad en kocht daarbij overig heerlijk ijs in een ijstentje en ik ging´s avonds naar de bios. Dit laatste was m`n hoogtepunt van de dag...Ik bezocht de film met als titel `The perfect crime`; `t was een redelijke film met een ietwat verrassend, maar toch ook wel simpel einde...Vermakelijk.

Over vier dagen was m`n vlucht gepland van Panama City naar Quitoen daar zou m´n moeder zich bij me voegen voor een maand samenreizen... De komende dagen moest ik nog het èèn en ander bezoeken in Panama City en trekkingschoenen aanschaffen voor Zuid Amerika. Beide doelen moesten gemakkelijk gehaald kunnen worden in drie dagen.

Maandagochtend regende het flink en daarom besloot ik eerst maar trekkingschoenen te gaan kopen en m`n zus te gaan bellen om haar te feliciteren met `t heugelijke nieuws! Ik wilde pas in Panama schoenen kopen, want in Midden Amerika dacht ik ze niet nodig te hebben en zou ik ze voor niets meezeulen. Ik had daarin de afgelopen maanden gelijk gekregen...Ook dacht ik dat de schoenen in Panama goedkoper zouden zijn, maar dat had ik mis...Ik kocht in een groot winkelcentrum m`n schoenen na een paar uur zoeken voor een westerse prijs van honderdvijftien dollar. Daarna belde ik nog een lang telefoongesprek met m`n zus...Ook belde ik even wat vrienden van me op die toevallig net ons wekelijks filmavondje hielden...Ze waren verrast me te horen; net als ik hun. Dat (korte) gesprek gaf een goed gevoel...

Dinsdag ontmoette ik Wilfred in m`n hostel. Ik hoorde hem Engels praten en dacht dat hij Nederlands was. Dat klopte; ik blijk een talent te bezitten in het herkennen van m`n `eigen´ volk...haha! Het is zo opvallend hoe vaak je mensen herkend uit Nederland: zowel aan hun kleding en uiterlijk, als hun Engelse uitspraak!
Met Wilfred ging ik die dag de stad verkennen... We namen eerst een taxi naar een soort haventje waar een prachtig uitzicht moest zijn op de skyline van Panama City. De skyline leek erg op die van New York en was indrukwekkend te noemen...
Vervolgens wilden we naar het Panama Kanaalmuseum lopen in de wijk Casco Viejo...`t was mooi weer die dag, we hadden zin in wat lichaamsbeweging en we dachten dat de afstand niet zo ver zou zijn, daarom besloten we naar het museum te lopen... `t was verder dan gedacht en nèt toen we de aangrenzende wijk in wilden lopen van ons doel, Casco Viejo, werden we door plaatselijke mensen gewaarschuwd dat de aangrenzende wijk zèèr gevaarlijk was. Er zouden veel bendes zijn en onze camera`s zouden een dankbare buit vormen. De behulpzame lokals boden ons zelfs een lift aan in hun bolide, die we dankbaar incasseerden...

Voordat we `t museum ingingen, verkenden we eerst de wijk: naast prachtig gerestaureerde panden, stonden totaal verwilderde panden...Vooral die tegenstelling was bijzonder om te zien...Waarschijnlijk is deze wijk in een jaar of tien geheel gerestaureerd...en perfect te noemen... Maar voor mij was hij zoals hij nu is,veel indrukwekkender...
Het uitzicht op de skyline vanaf Casco Viejo was veel beter als dat van `t haventje wat we ervoor bezocht hadden. Het was intussen tegen etenstijd en we lunchten daarom in een plaatselijk, chineesachtig, goedkoop restaurantje met verrassend goed eten...

Daarna gingen we verkoeling zoeken in het museum. Het museum was koel van binnen en bovendien vrij interessant om te zien.
In `t begin begonnen we vol enthousiame alles te lezen, maar na een half uurtje hadden we `t gehad en gingen we maar lui de verschillende filmpjes bekijken van de bouw van het kanaal.

Woensdag zou een lange dag worden...en dat werd het.
In de ochtend had ik me uitgecheckt uit Voyager,om daarna tot een uur of vijf in de middag op het internet te surfen. Vervolgens reisde ik af richting het vliegveld om daar de nacht door te brengen. Ik zou pas donderdagochtend om zes uur vliegen, maar ik wilde op deze manier gemakkelijk geld besparen (vijfendertig dollar)...Want door m`n vertrek vroeg in de avond, zou ik èn geen nacht hoeven te betalen in m`n hostel à tien dollar èn ik zou gèèn taxirit hoeven te betalen à vijfentwintig dollar (dit was het nachttarief voor een taxi naar de luchthaven).
De bus naar het vliegveld kostte èèn honderdste van de taxirit: vijfentwintig dollarcent!!!Het vliegveld was superstil: alles was gesloten vanaf een uur of tien `s avonds. En daarom ging ik maar gewoon languit proberen te slapen midden in de terminal met m´n hoofd op m´n packback en m`n tas op m`n buik...De nacht was lang.
Midden in de nacht belde ik, om de nacht door midden te zagen, nog naar huis om m'n telefoonkaart leeg te maken: het was èèn uur `s nachts in Panama en acht uur `s ochtends in Nederland...geen probleem dus om te bellen...
Om vier uur checkte in in en om zes uur vertrok m`n vlucht naar San Jose op tijd. Daar aangekomen moest ik vijf uur wachten op m`n vlucht naar Quito. Tijdens dat wachten ging ik langs de verschillende chocoladewinkels om de Britt chocola te proeven: deze chocola is onwijs lekker, maar vrij duur...hmmm...proeven was gratis, dus ik ging gewoon de vier (dezelfde!) winkels langsging die het vliegveld kende! Lekker! Tijdens het chocola proeven, kwam ik twee Nederlandse meiden tegen van m'n schildpadden project. Toevallig! Door deze ontmoeting vloog de tijd...

Even later vloog ik ook...naar Quito: een vlucht van 3 uur...Aangekomen in Quito was het koud... Ik nam een bus naar het nieuwe centrum van Quito en checkte daar in bij een Israelisch hostel genaamd `Gan Eden´ voor zes dollar. Het zou slechts voor een paar dagen zijn, want maandag zou m´n moeder invliegen op Quito...Na `t inchecken ging ik naar de supermarkt, de kapper, de kleermaker en op het internet. Daarna was ik moe en ging ik slapen.

De volgende dag belde ik eerst naar huis om m´n vader te feliciteren met z`n verjaardag, daarna sprak ik m´n moeder voor de laatste keer voor het vertrek richting mij. Even later ging ik weer ´ns op het internet (hoe kan het ook anders, zou je haast denken) en daar sprak de Belgische Barbara me aan en vertelde me dat ze ook in Quito was. Ik kende Barbara van m´n tijd in Antigua, waar we samen Spaans volgden op onze talenschool. We spraken af elkaar te treffen in `The Magic Bean` om wat bij te praten...'t was reuzegezellig en `s avonds spraken we daarom maar weer af om wat te eten. Maar doordat ik de weg kwijtraakte in Quito was ik te laat en had ze al gegeten met... Pech.

Zaterdag was Barbara verrassend genoeg nog steeds niet vertrokken en daarom ontmoetten we maar weer...We aten die avond bij de Japanner en namen afscheid aan `t eind van de avond. Om een uur of elf was `t leuk geweest en scheiden onze wegen.
De zaterdagavond was nog jong en daarom ging ik op zoek naar salsa. Ik had gelezen in m`n Footprint dat er voldoende salsamogelijkheden waren in het nieuwe gedeelte van Quito. Ik koos er èèn van en bezocht de tent genaamd `Mayo 68`: een sfeervolle salsatent gevuld met alleen maar locals.
Ik ontmoette daar Alexandra, we dansten en we spraken de volgende dag af: ze zou me de stad laten zien...Die zondagmorgen verhuisde ik eerst van het nieuwe naar het oude gedeelte van Quito. M`n oog was gevallen op `La Posada Colonial`, waar het mogelijk was om voor acht dollar te verblijven. De volgende dag zou m´n moeder arriveren en het leek me leuker in het oude koloniale gedeelte te zitten...
`s Middags showde Alexandra me haar stad. Dat was onwijs leuk: `t is zoveel leuker als een plaatselijk iemand je zijn of haar stad laat zien! We sloten af op een terrasje in `t nieuwe gedeelte...Om een uur of twaalf was ik weer thuis.
Op tijd, want de volgende dag moest ik m`n moeder ophalen van `t vliegveld! Ik had weer zin om een bekende te zien na een half jaar!
Maar daarover later meer...