Bocas del Toro en Panama City...

Maandagochtend werd ik om kwart voor vier ´s ochtends wakker, na nauwelijks geslapen te hebben. Ik was nog steeds op het vrijwilligersproject in niemandsland, en vandaag stond de uittocht gepland…Om wat wakkerder te worden ging ik me eerst douchen onder de heerlijke koude douche...Brrrr...meteen wakker en vol energie! O, o, o, wat zal ik die douche gaan missen… Kwart over vier vertrokken we met de boot naar Bataan. Wederom een mooie tocht, maar zo ´s ochtends vroeg verrassend koud…

We kwamen om half zeven aan in Bataan. Ik kocht eerst een buskaartje, ontbeet vervolgens en pinde tenslotte geld, om daarna op de bus te stappen met bestemming Puerto Limon. Daar aangekomen, pakte ik een directe bus naar de grensplaats Sixaola. In Sixaola moest ik een half uur wachten: de douanebeambte had lunchpauze en daarom stonden zo´n twintig reizigers te wachten…tot de douanebeambte ´ns een keer uitgegeten was…
Om half twee passeerde ik daadwerkelijk de grens. Het was een lange, smalle, oude brug over een riviertje, net breed genoeg om het vrachtverkeer te kunnen verdragen…Het leek ooit een spoorwegovergang te zijn geweest…
Ik liep een vrouw tegemoet die de grens naar Costa Rica opwandelde al borstvoeding gevende aan haar kind. Opmerkelijk. Probeerde ze soms een record te vestigen in het Guiness Book of Records? Of had ze zichzelf zo´n efficient schema toegezegd dat ze niet eens ´n klein half uurtje overhad om ergens rustig deze handeling te verrichten? Ik heb vrouwen in Midden Amerika al op meer vreemde (want alledaagse) plaatsen de borst zien geven aan hun kleine koters, maar dit was…eh ja…toch wel verrassend… Wat zijn we eigenlijk preuts in Nederland en Europa?

Aangekomen aan Panamese zijde, hoefde niemand, behalve Amerikanen uit de VS, geld te betalen om Panama in te komen. Altijd leuk om te horen…en volkomen terecht natuurlijk! Haha!
Het schijnt dat enkele Latijns-Amerikaanse landen die een visa-bedrag rekenen aan Amerikanen (uit de VS), ´oog om oog, tand om tand´ redeneren. Want het blijkt dat een visa-aanvraag honderd dollar kost bij de ambassade van de VS. Let wel, de visumaanvraag kan nog steeds worden geweigerd en dan is de persoon zijn of haar geld gewoon kwijt. Voor mensen uit Latijs Amerika is dit vaak ontzettend veel geld. Nu was het bedrag dat Amerikanen betaalden om in Panama binnen te komen, slechts vijf dollar…Te weinig in mijn ogen, als je het voorgaande leest…
Vanaf de Panamese zijde, nam ik een taxibusje (10 dollar) naar Almirante, om daar aangekomen, een taxiboot (3 dollar) te pakken naar Bocas del Toro. Aangekomen in Bocas, zocht ik eerst een hostel. Aan ho(s)tels geen gebrek in Bocas, want Bocas is ontzettend toeristisch… Te toeristisch naar mijn smaak…
M´n oog viel op Hostel Heike, waar ik een dormitoriobed, gratis koffie en gebruik van de keuken kon scoren in ruil voor acht dollar per nacht. Daarna pakte ik een douche, bracht m´n was weg en liet me knippen.

Dat laatste was het vermelden waard; regelrecht prutswerk voor de belachelijk hoge prijs van 12 dollar!
Wat gebeurde er? Ik kwam een uur of zes ´s avonds aan in ´t kapperszaakje, gesitueerd onder in een flat. Maar niemand te bekennen… Raar, want er hing een bordje op, dat de zaak geopend moest zijn… Ik vroeg daarom aan een tweetal vrouwen in het aangrenzende kledingszaakje, waar de kapster was…Zij zouden haar roepen… Na enig moment verscheen een vrouw in de galerij recht boven het kapperszaakje, die eruit zag als de kapster… Zij zou de klus gaan klaren, dacht ik…
Niet dus.
De kapster overlegde een kort moment met de vrouw die haar geroepen had en liet die vrouw m´n haar knippen…Ik dacht, als ik zo de gelijkenis zag tussen de twee vrouwen, dat ze de zus moest zijn…en dat ze daarom (huh?!) ook wel wist wat ze deed…Ik weet nog dat ik op het moment zelf dacht: ´ik heb geluk dat het vandaag nog even kan, want ´t zaakje had ook zomaar dicht kunnen gaan rond deze tijd…´
Zittende op de kappersstoel, liet ik weer ´ns een foto van me zien, zoals het zou moeten worden. Op het moment dat ik overigens in het zaakje zat om geknipt te worden, had ik me, door ´t vrijwilligerswerk al twee weken niet geschoren. M´n baard was daarom iets langer als normaal en dan is ie..eh..rossig van kleur. Raar maar waar.
In m´n goedste Spaans legde ik vervolgens uit wat er scheelde…Als ze klaar zou zijn met m´n hoofd, zou ik ook nog wel vragen of ze me kon scheren, zat ik me te bedenken… In Costa Rica was het zo´n vier dollar om geknipt te worden. Panama moest iets goedkoper zijn dan Costa Rica volgens de Footprint…en dus vergat ik te vragen naar de prijs…Stom, natuurlijk…Altijd vragen!

Ze leek te snappen hoe ze me moest knippen. De vrouw begon met de zijkanten. Keurig. En snel ook...Op de helft van het werk, leek ze ineens een ingeving te krijgen, welk kapsel me beter stond. Het bleek dat de vrouw in het verleden precies een vriendje had gehad, waar ze ook het haar van knipte..en die had precies dezelfde rare baardafwijking als ik. Wat ´n bofkont was ik toch! Bij hem stond kort geschoren haar op een lengte, gecombineerd met een rode baard, erg goed... Dus, haar redenering was; ´bij hem zou het ook wel leuk staan´...
Ze handelde zonder aarzelen. Voordat ik ook maar iets kon uitstamelen in m´n goedste Spaans, had ze de tondeuse al over de bovenkant, van voor naar achteren geratst…Zoeffff! Het pleit was in een seconde beslecht, en er restte niets anders dan… in m´n toestand te berusten… Waarschijnlijk reageerde ze instinctief en kan ik haar haar artistieke vrijheid dan ook eigenlijk niet aanrekenen. Maar misschien was ze ook wel helemaal geen kapper en slechts de zus van…En wist ze slechts één kapsel te produceren…eh, de mijne van die dag… Ik sloot m´n ogen de rest van de kappersbeurt te sluiten.
Na haar werk, vroeg ze me ook nog twaalf dollar. Hetgeen ik, ietwat verbouwereerd, zonder protest betaalde…Niet alleen was het kapsel niet hetgeen dat ik wilde, het was achteraf ook nog eens niet goed geknipt bovenop…en de dagen erna moest ik nog vaak zelfhandig met de schaar aan de slag…
Wat is m´n (levens) les van deze gebeurtenis nou? Ik zal me de volgende keer gewoon scheren voor een kappersbezoek...en de kans op succes (van mijn kant althans), aldus doen vergroten.

Dinsdag ging ik met de mensen uit m´n dormitorio naar het Red Frog Beach (op het eiland Basimiento). De kosten waren zeven dollar voor het vervoer per boot naar het strand en twee dollar entree...Het strand was prachtig...en niet zo druk...Weg van Bocas in een bootje, betekende mooie stranden..en vooral minder toeristische drukte...
Woensdag pakte ik wederom de boot naar het dorpje op het eiland Basimiento (twee dollar). Dit keer alleen. Vandaaruit, wandelde ik, in een kwartiertje, door de natuur naar de andere kant van het eiland naar het Wizard-beach. Een mooi tochtje, met als beloning een nog mooier strand. Wederom was het een baai, als de Red Frog beach. Ik was op mijn stuk van de baai alleen. Er waren verderop wel wat mensen, maar dit strand was duidelijk (nog) rustiger dan het strand van de Red Frog.
Op donderdag regende het de gehele dag...en sleet ik de dag in de fitness en op het internet. ´s Avonds ging ik maar weer eens stappen. Het was een geruime twee weken geleden, maar ´t viel me in Bocas tegen: veel Reggaeton en weinig latinmusic. Toch kwam ik pas half twee weer thuis. Ik wilde de volgende dag een fietstocht gaan maken, óf naar een van de vele andere stranden die Bocas rijk was.
Echter, toen ik vrijdagochtend ontwaakte, regende het voor de tweede dag pijpestelen. Ik wilde niet weer een dag verliezen met niets doen en daarom besloot ik maar uit te checken, de gehele dag op internet te vertoeven en ´s avonds een nachtbus naar Panama City te nemen. Ik zou dan de volgende dag, de zaterdag, in Panama City aankomen en ´s avonds wel weer ´ns goed kunnen stappen…
De busreis zou tien uur duren en kostte me drieentwintig dollar (het alternatief van vliegen, zou me zesenzestig dollar kosten en vond ik te duur). Ik nam een nachtbus om een nacht uit te sparen en als het mee zat te slapen in de bus...Van dat slapen kwam weinig, door een te koude airco en het weigeren van ´t buspersoneel de airco daadwerkelijk lager te zetten. Ik had het tot twee maal toe gevraagd en tot twee maal toe werd me toegezegd ´m lager te zetten. Maar dat werd niet gedaan…M´n trui pakken was geen optie, want die zat in m´n backpack, op het dak van de bus. En dus was het kou-lijden geblazen…En met kou, is slapen moeilijk…
Ik kwam de zaterdagmorgen aan om half zes ´s ochtends. Ik pakte als eerst m´n vest om vervolgens een koffietentje uit te zoeken en daar een uurtje of wat te slijten. Om zeven uur ging ik m´n hotel opzoeken, middles een taxirit. Ik koos voor Voyager International, want dit was het enige hostel dat de taxichauffeur kende van de drie die ik neergeschreven had als mogelijke opties... Ik kwam daar om half acht ´s ochtends aan en ik kon meteen aan het ontbijt beginnen. Het ontbijt bestond uit goede koffie, smakelijke bananen, geroosterd wit brood (pfff!), jam (nogmaals; pfff!) en smaakloze kaas (dat spreekt voor zich!)…Gewoonlijk ga je na een slapeloze busreisnacht slapen, maar ik voelde me niet echt moe. En dus surfde ik tot ergens achter in de middag op het internet.
Om een uur of vier gingen een Duitser, een Engelsman en ik snel nog het Panamakanaal bekijken, voordat het bezoekerscentrum dichtging om vijf uur. Erg indrukwekkend. ´s Avonds ging ik alleen naar een salsatent in het centrum in de Calle Uruguay. Ik was erg moe. De muziek was niet top. Erg jammer, want Panama City moest zo goed zijn om te stappen…Ik keerde hotelwaarts om een uur of één…

De volgende dag was het zondag en ging ik, met de Duitser (van de dag tevoren), naar de film ´The Invisible´. Een echte afrader: wat een poepfilm!
Ook probeerde ik een vlucht te regelen naar de San Blas eilanden voor de volgende dag, maar dat ging niet echt gemakkelijk…Ik bezocht die dag het nationale vliegveld om informatie in te winnen, maar de info die ik kreeg beviel me niet echt: het zou me daar in de archipel van San Blas tenminste dertig dollar kosten als ik in het goedkoopste hotel verbleef en dan moest het eten en de boottochtjes naar de andere eilanden er nog bij komen!. Ik besloot niet te gaan…
Echter, daar kwam diezelfde avond verandering in…

Maar daarover later meer…