Een Nederlands onderonsje in Costa Rica

De volgende dag ging m´n wekker om half zeven. Het is dan al licht. En alleen al daarom een vrij normale tijd (hier in Centraal Amerika) om op te staan. Het went nooit. Ook niet deze dag.
Ik besloot met de twee Israeliers en de Nederlandse Marloes mee te gaan.

Iets later zaten we in de taxi naar het busstation voor Puntarenas. Om half acht pakten we de bus (drie uur). Vanuit Puntarenas zouden we een ferry (een uur) nemen naar het plaatsje Naranjo, dat een portaal vormt voor het linker schiereiland van Costa Rica, genaamd Peninsula de Nicoya. Om vervolgens vanuit Naranjo een lokale bus te nemen (twee uur) naar onze eindbestemming van die dag: Montezuma. Wederom was de afstand op de kaart helemaal niets, maar bleek de praktijk een ander verhaal: de reis duurde achtenhalf uur (dit door wachttijden bij het overstappen).

Aangekomen in Montezuma stond allereerst het zoeken naar een slaapplaats op het programma. Niet makkelijk met twee Israeliers. Ik durf te stellen dat de gemiddelde Israelier (nog?!) prijsbewuster is (lees: krentiger) dan de gemiddelde Nederlander.

Na enig gezoek, splitste het groepje zich op in twee subgroepjes: een Israelische en een Nederlandse... De oorzaak lag in het volgende. Montezuma is heuvelachtig, en ons beoogde hostel lag, niet geheel merkwaardig, midden op een heuvel. Tel daarbij twee Israeliers op die te lui waren om naar boven te komen... En je komt tot het al genoemde resultaat...Wij waren namelijk naar boven geklommen, om vervolgens tevergeefs te wachten op de twee anderen...Na enig wachten (een kleine tien minuten), besloten we vervolgens maar in te boeken: Marloes in ´t ene, ik in ´t andere (want beide hostels hadden nog slechts plek voor een persoon in hun dormitorio)...Na enige tijd kwam één van de Israeliers onverwacht toch naar boven geklauterd, de ander achterlatend al wachtende met beide rugzakken...om vervolgens teleurgesteld weer naar beneden af te dalen. De hostels waren beide toch écht vol...

Die avond was ik moe en zocht ik om negen uur m´n bed op. Een unicum voor me. Ik zou de volgende dag pas om acht uur ontwaken! Heerlijk. Die ochtend nam ik me voor de watervallen te gaan bezoeken in de buurt van Montezuma, maar Marloes wilde naar het strand. Ik koos de weg van de minste weerstand; ik had eigenlijk ook wel zin in een dagje strand en liet de watervallen voor wat ze waren (ik heb er al zoveel gezien...pff!)...Het strand was klein, rotsachtig en zeker niet mooi. Maar door het lekkere weer was het toch aangenaam. Eind van de middag gingen we terug naar het hostel om ´s avonds te gaan salsadansen in de enige plaatselijke kroeg. Marloes was goed en danste al twee jaar wekelijks in Nederland. Ik was dus een beetje bang, de eerste de beste dans met haar... Maar achteraf gezien, ging het redelijk goed...Ik had er echt plezier in! De plaatselijke dj stelde ons echter dusdanig teleur dat we het slechts moesten doen met vier salsanummers op de hele avond...De Israeliers waren er ook om gedag te zeggen: zij wilden de volgende dag richting Tamarindo...Ze zeiden gedag en niet veel later gingen ze ook. Geen gemis; negatieve energie...

Vrijdag gingen we naar ´t surfersplaatsje Mal Pais (strak vertaald: slecht land....huh?!)...Marloes had als doel, bruin huiswaarts te keren in twee weken...en ik...ik wilde wellicht leren surfen...wellicht...De busreis duurde slechts een uur. Aangekomen in Mal Pais, verbleven we in het aangrenzende plaatsje Santa Theresa in ´t hostel genaamd Tranquilo (het zusje van ´t hostel Tranquilo in San Jose).

Zaterdag begonnen we de dag met het befaamde pannekoekenontbijt van het hostel: na dit ontbijt zit je zo vol dat je de rest van de dag niets meer hoeft! Geen aanrader. De gehele zaterdag was door ons vooraf geboekt als stranddag. Echter, in de middag leek het ons verstandiger ons uit de zon te houden. We keerden terug naar het hostel. Ik leerde Marloes Amerikaans klaverjassen (dat is met z´n tweeen klaverjassen)... O, ja...en wat verliezen is met klaverjassen...haha!

Zondag hadden we regen en gingen we maar weer klaverjassen. De hele dag. Ik won weer alles; zo blijft een spelletje leuk!
Maandag wederom naar het strand...

Surfen durfde ik niet aan in Mal Pais; ze waren in dit plaatsje wel erg goed, die surfers...Ook het nemen van een surfles was vrij duur: 30 dollar voor twee uur...Tenslotte stonden ´t aanwezige surfers-cultuurtje me niet aan: veel blowden er, ´t wereldje leek ietwat oppervlakkig...en veel zagen er uit als wannabees...Ok, dat laatste argument is eigenlijk geen argument...maar het voelde gewoon niet goed om het in Mal Pais te leren...

Dinsdag reisden we af naar Monteverde om de hangbruggen en de canyoping te doen...Want, ik verveelde me een beetje en ook Marloes was toe aan een andere omgeving... zei ze...We kwamen die ochtend de Amerikaanse Ben en Jared tegen die op ´n tweeweekse surfvakantie waren. Ben en Jared gingen naar Quepos om het park Manuel Antonio te zien en daar een dagje te surfen. We reisden samen op tot aan Puntarenas. Daar aangekomen splitsen onze wegen zich.

We moesten allen op onze bus wachten: de onze voor Monteverde...en de hunne voor Quepos...Marloes en ik vonden onze reisgenootjes wel gezellig en dachten op dat moment ´t zelfde; we besloten onze plannen om te gooien, en met ze mee te gaan naar Quepos. Aangekomen in Quepos, verbleven we midden in ´t centrum in ´t familiehotel Mar y Luna voor tien dollar een nacht. ´s Avonds gingen Marloes en ik naar de plaatselijke disco om te salsaen.

Er was, toen we binnen kwamen niemand in de disco... en dus gingen we maar met z´n tweeen dansen. Op zich niet raar dat het zo rustig was; ´t was namelijk dinsdag en dan is het vrijwel altijd rustig met stappen in Centraal Amerika... Later druppelden er wel wat mensen binnen, maar nog steeds was de disco erg leeg. Er werd naast salsa, ook merenque, cumbia en bachata gedraaid...We gingen een uur of 12 weer naar het hotel.

De volgende dag zouden Ben en Jared vroeg gaan surfen...en mij later op de dag...wat surfen leren... Van hun twee wilde ik ´t wel graag leren...

Echter, de volgende dag regende het katten en honden. De heren waren beide wel naar het park Manuel Antonio gegaan, maar werden teleurgesteld door de slechte onsurfbare golven. M´n surflesdagje ging dus niet door!

De Amerikanen besloten die avond af te reizen naar ´t surfparadijs, dat Dominical heet. Als afsluiter (en omdat er toch niets beter te doen was), gingen we de rest van de dag kaarten: ik leerde die dag poker en shithead!

De volgende dag gingen Marloes en ik naar het park Manuel Antonio: een park dat voor het afreizen naar Latijns Amerika, op m´n lijstje stond. Het park viel tegen, maar de baai en het strand waren prachtig... Van de acht uur die we doorbrachten in het park, waren er toch minimaal vijf voor het strand van de baai te turven...Een goede verdeling.

Het enige wat we te zien kregen waren wat whiteface monkeys die van de toeristen eten stalen (en daarom alles behalve schuw genoemd konden worden), liguana´s die op het strand (op slechts anderhalve meter afstand van onze badhanddoek) aan het zonnen waren... en natuurlijk toeristen die paniekerig naar hun camara zochten op zoek naar die ene perfecte foto van ´t ´wildlife´ van Costa Rica...Op zich begreep ik de toeristen, daar aanwezig, wel: ze hadden een lijstje met dingen die ze wilden bezoeken en dieren die ze wilden zien. Het park stond op het lijstje, net als de dieren die er wellicht gezien konden worden. Zodra er dus iets van hun lijstje gestreept kon worden, waren ze er als de kippen bij!

Ik had zowel de aapjes, als de liguana´s al talloze keren gezien: niet in een park, maar gewoon op een weg. Ook brulapen en krokodillen waren niet vreemd voor me...

Tegen de avond bezocht ik de plaatselijke gym weer eens van Quepos: ouwe zooi, zoals zo vaak tot nu toe. Maar ik vermaakte me er wel weer. Bij ´t teruglopen naar het hotel, goot het wederom! Ik was al zeiknat van de fitness en ´t kon me daarom niet veel schelen...Quepos leek op klein-Venetie. De straat van het hotel stond blank en ik besloot maar over te steken. Het water kwam tot aan m´n enkels en was zo vuil dat ik de grond niet zag. De toeristen zaten veilig op de terrasjes van het weer te genieten...en van de mensen die zeiknat voorbij kwamen lopen... Ik was één van die mensen. Opeens viel ik voorover en stond tot m´n middel in het water; ik was in een diep gat getrapt, wat ik niet had kunnen zien. Die wegen ook hier! Ik was blij niets ernstigs te hebben. Veel mensen moesten er natuurlijk om lachen. Zou ik ook doen. Het beste vermaak is toch leedvermaak?...haha!

De volgende dag, het was intussen vrijdag, zouden we nog één dagje strand meepakken als het mooi weer zou zijn. Dat was het die dag. Aldus reisden we af naar het strand dat vóór Manuel Antonio lag. Ook erg mooi. ´s Avonds gingen we wederom naar de plaatselijke disco, met het verschil dat het nu afgeladen was met mensen. Er was veel andere (latin) muziek dan salsa...maar met een vijftal salsanummers vermaakten we ons wel.

Zaterdag reisden we af naar San Jose om uit te gaan in het centrum en salsamuziek te zoeken. We wilden eens meer dan een handvol salsa op een avond...Aangekomen in San Jose, gingen we direct naar Hostel Tranquilo om daar in te checken. ´s Avonds was Marloes te moe om te gaan stappen...en ging het feest helaas niet door...

De volgende dag werd er wel gestapt...en wel in m´n geliefde ´El Pueblo´...samen met het Nederlands stel Ralf en Kristel, dat we hadden ontmoet in ons hostel. Toen Marloes en ik aan ´t shitheaten waren, raakten we aan de praat. We leerden ze daarna het spel en speelden shithead: Ralf was fanatiek, maar verloor telkens... Dat schept een band. Laat op de avond gingen we naar El Pueblo: ´t was wel gezellig druk in enkele tenten, maar niet zoals op een zaterdag. We vonden een tent met alleen salsamuziek...en waren daar slechts met ons vieren...We (Marloes en ik) leefden ons uit...voor de laatste keer samen...Marloes zou deze week terugvliegen naar Nederland.

Maandag sliep het stel uit en gingen Marloes en ik het centrum in om geld te pinnen, te wisselen, te shoppen en te eten.

Dinsdag scheiden, helaas, de wegen zich met Marloes...Zij zou donderdag terugvliegen en wilde de woensdag nog meer shoppen.

Ondertussen kende ik enige tijdnood, want ik moest de 30ste augustus vanaf Panama City naar Quito vliegen...Ik wilde tweeenhalve week voor Panama hebben, en ik wilde toch deel te nemen aan het vrijwilligersproject ´La Tortuga Feliz´. Echter, naar het project kon je slechts afreizen op een maandag of een donderdag en het project duurde minimaal twee weken. Na enig gereken kwam ik erop uit, dat ik toch echt de aanstaande maandag in Bataan moest zijn om aan het project deel te kunnen nemen. Voorafgaand aan het project wilde ik nog zoveel mogelijk van Costa Rica zien en dus besloot ik de dinsdag weg te gaan.

Ik wilde geen dagen verliezen en Monteverde zien, met haar cloudforests, hangbruggen en canyoping. Ook wilde ik naar La Fortuna om daar de vulkaan Arenal te zien en te relaxen in de vele hotsprings die het gebied rijk is. Ik had dan een kleine week voor beide plaatsen...Ralf en Kirsten hadden eerst andere plannen, maar vroegen of ik er bezwaar tegen maakte als ze me zouden vergezellen. ´Nee, natuurlijk niet´, was m´n antwoord. Ik vond het wel gezellig met die twee...

Woensdag gingen we canyoping en de hangbruggen doen in de cloudforests. De hangbruggen waren op zich niets byzonder voor ons: de gids was niet zo goed en dus maakte de tocht minder indruk. Na de hangbruggen werden we als kuddedieren naar de canyoping geleid. Dit was werkelijk een booming business! Ik schat dat zo´n 80 andere personen op ons uur van de dag ook wilden canyopen! Alleen deze maatschappij bood het canyopen, maar liefst vier maal per dag op verschillende tijdstippen aan. Naast deze maatschappij waren er nog vier andere aanbieders... Reken maar uit! Canyoping is aan een ijzeren draad met een katrol naar beneden glijden. ´t Is vergelijkbaar met tokkelen... Op zich is ´t leuk als je zoveel mogelijk snelheid kunt maken, maar dat ging niet omdat het te druk was...Je moest op tijd afremmen om niet op je voorganger te knallen...Voor het pakket hangbruggen en canyoping moest je normaalgesproken 55 dollar betalen ...maar ik als student...eh...ex-student...40 dollar! Het was de eerste keer dat ik m´n ISIC-kaart kon gebruiken...´s Avonds ging ik en Kirsten naar het insectarium. De gids had een verhaal te vertellen en ik kon een tarantula vasthouden. Geslaagde keus!

Donderdag was een relax dagje voor me door te internetten en de kikkertuin te bezoeken. Ook de kikkertuin was gaaf! De kikkers werden met de schemering actief en onze gids fakete wat kikkergeluiden, zodat we antwoord kregen van de kikkers...Telkens als je zo´n kikker zag kwaken, dacht je weer; ´die ballon gaat springen, hoor´!

Vrijdag reisden we af met de Jeep-boat-jeep naar La Fortuna. Het regende bij aankomst in Gringo Pete en ik besloot dan ook te gaan fitnessen...Zaterdag gingen we op eigen houtje het park Arenal en enkele gratis hotsprings verkennen...Het park Arenal was voor mij niet veel byzonders: ik had de Pacaya al gezien met haar lava. De vulkaan Arenal hoorde je op kilometers afstand rommelen, je zag wat stoom uit de trechter komen en soms wat stenen naar beneden rollen (als je goed keek). Meer niet. Overigens moest je wel op veilige afstand blijven, want in het verleden waren er enkele toeristen omgekomen door te dicht bij de vulkaan te komen. De gratis hotsprings, waren geen verwarmde baden, maar was gewoon een rivier die langs de vulkaan stroomde en zo verwarmd werd. Er waren veel lokals in het deel waar wij waren. Ik stootte nog loeihard m´n hoofd aan een muurtje midden in de rivier...Een ei was het resultaat...

Zondag ging het stel naar Tamarindo en ik naar San Jose. Ik moest de volgende dag naar het vrijwilligerswerk afreizen.

Ik verbleef in hostel Pangea, dat mijn voorkeur geniette boven hostel Tranquilo...En wie ontmoette ik daar? Cass uit Engeland!!!Ik had Cass allang weer terugverwacht in Engeland. Ze zou de volgende morgen naar New York vliegen om daar een paar weken te blijven. We gingen samen wat eten en drinken samen...en haalden onze reisverhalen op... ´t was erg leuk haar weer te ontmoeten!

De volgende dag reisde ik ´s ochtends af naar Bataan, maar daarover later meer...