Een kort weerzien...

Donderdagmorgen heb ik eerst lekker uitgeslapen...Ik was erg moe van de vorige reisdag en kon wel wat rust gebruiken. Daarna de koudste douche genomen tot dan toe in Centraal America! Gewoonlijk kan ik gemakkelijk een twintigtal minuten onder de douche staan, maar deze keer wist ik een persoonlijk record te zetten van een luttele 2 minuten! Na enig navraag bleek dat ik de nodige voorkennis miste: als je goed zocht in m´n hostel Pangea, dan kon je ergens achteraf badkamers vinden met een warmwaterknop in de douches... Het ontbijt was duur en karig vergeleken met het ontbijt in m´n hostel Oasis in Granada...

In m´n dorm ontmoette ik effe later een Noorse jongen die moest shoppen in het centrum van San Jose. De Noor kende de weg al van eerdere bezoeken aan de hoofdstad. Ik had het centrum nog niet gezien en voor mij was dit de uitgesproken gelegenheid het centrum te verkennen. De Noor vertelde me dat hij net terug was van een vrijwilligersproject in een van de vele natuurparken die Costa Rica rijk is...Hij had hulp gekregen met het vinden van dit project van een bemiddelingsorganisatie ergens in het centrum van San Jose...Hij zou later de vestiging aanwijzen.

Het centrum was erg druk te noemen. Vooral als je je bedenkt dat het 11.00 uur 's morgens was op een doordeweekse donderdag. Ik moest geld pinnen, wat boodschappen doen, en langsgaan bij de bemiddelingsorganisatie van vrijwilligerswerk.

Ik ging bij die laatse organisatie langs omdat het schildpaddenproject dat ik me had voorgenomen te gaan doen, niet echt een optie leek. Ik kreeg een aantal dagen eerder namelijk te lezen per mail, dat het project voor de maand juli en augustus al volgeboekt zat. Ik mocht langskomen, als ik wilde, maar ik zou niet echt nodig zijn. Er zou, als ik kwam, een tent worden opgezet waarin ik kon slapen. Mij sprak dit idee me niet aan: als ik vrijwilligerswerk ga doen, dan wil ik nuttig zijn...Als er al genoeg mensen zouden komen, dan had ik geen zin om maar wat duimen te gaan draaien...

Daarom ging ik dus informeren naar mogelijk ander vrijwilligerswerk.
Aangekomen bij de vestiging, kreeg ik voldoende informatie en mogelijkheden om me nuttig te maken. Maar toen het op het geldelijke vlak kwam, haperde de medewerker... Ik had namelijk effe ervoor tussen neus en lippen door vermeld dat het doen van vrijwilligerswerk nogal gecommercialiseerd was... en dat er door vrijwilligers vaak belachelijk veel geld betaald moest worden om te mogen werken...
Hij vertelde me dat het inwonen in een gezin inclusief drie maaltijden en schone was, 10 dollar per dag zou kosten. Voor twee weken zou dat me dan 140 dollar kosten. Redelijk leek me. Ik vroeg of dat alle kosten waren... ´Eh, nee´, zei de medewerker, ´er komen nog 400 dollar bemiddelingskosten bij´! Haha! Niet dus... Ik droop na die mededeling vrij snel af. Het was me duidelijk geworden dat vrijwillgerswerk in Costa Rica niet ging gebeuren voor me... Dat bedrag stond gelijk aan m'n reisbudget voor twee weken!

Eind van de middag ontmoette ik in m'n dorm toevalligerwijs twee ex-vrijwilligers die net terugkwamen van het schildpaddenproject Tortuga Feliz: het project dat ik eigenlijk had willen doen... Ze vertelden me beiden dat, als ik wilde, er altijd wel werk was op het project...en dat ik zeker niet 'overbodig' zou zijn, als ik besloot toch te gaan. Vooral niet, omdat sommige mensen niet kwamen opdagen die zich hadden opgegeven voor het project...

Die avond ging ik met de Noor en een Duitse (een van de twee vrijwilligers van het project) naar de bios In de San Pedro-Mall... We gingen naar ' Duro de Matar 4.0'(ofwel: 'Die Hard 4'): heerlijke onwaarschijnlijk actie van John Mcclane die weer 'ns de VS moest redden van een stel terroristische schorriemorrie... Volgens mij gebruikte hij weer z'n quote uit de eerdere Die Hard´s ...Jippiejahee motherfucker! Maar ik kan het mis hebben; het is alweer een tijd geleden...Bruce was wat ouder geworden, maar had nog steeds de lenigheid van een jonge god...Hollywood op z´n best... De film was Spaans ondertiteld en Engels gesproken. Ik oefende dus eigenlijk gewoon m'n spaans op dat moment: het was dus beslist geen onschuldig vermaak, maar pure avondstudie...


De volgende morgen zou ik Ody ontmoeten...Ik had Ody anderhalve maand niet gezien en eigenlijk niet meer verwacht haar ooit weer te zien...Ik had er dus zin in! Toen ze me kwam ophalen in het hostel, was ik weer helemaal vrolijk! Ze was samen met haar zus naar San Jose gekomen: haar zus Marleny was er ook bij om haar vriend Ewald, een Costa Ricaanse advocaat, te zien... We zouden dat weekend met z´n vieren optrekken en verblijven bij de advocaat in huis...
Die vrijdagmiddag bezochten we een vlindertuin, die z´n 6 dollar entree allesbehalve waard was; we waren namelijk in een klein half uur al klaar met de tuin en z´n vlinders...´s Avonds gingen we naar een gelegenheid met live-muziek waar Ewald dol op was. Wij waren het eigenlijk al vrij snel zat. Te meer omdat het alleen saai zitten was...en eigelijk gewoon voor de oudere jongeren bedoeld was (Ewald is een stijve midden-veertiger, die niet echt een gezellig type leek )...
Zaterdag kwamen we laat op gang en werden we in de middag pas actief. We gingen naar een flora & fauna-park in Cartago, een stadje net buiten San Jose...Ik was m´n ISIC-studentenkaart vergeten en moest daarom twintig in plaats van veertien dollar betalen...Maar dat kon de pret niet drukken. Het park was leuk...
´s Avonds gingen Ody en ik alleen uit in San Jose; het was de eerste keer dat we samen op stap gingen. We gingen naar een gebouwencomplex van vijftig-bij-vijftig, vol met allerlei danssalonnen en barretjes, genaamd ´El Pueblo´. De plek was sfeervol en oogde erg gezellig. We gingen eerst naar een bar waar twee opa´s bekende latino-klassiekers ten gehore brachten...Zelfs ik kon er een paar een heel klein beetje meezingen. De opa´s waren erg goed...

Daarna gingen we naar de danssalon ´Latina Fiesta´. Hier werd alleen Latin muziek gedraaid en volop gedanst: merengue, bachata, salsa en de voor mij onbekende cumbia wisselden elkaar af... Cumbia was grappig om te zien: op een soort galoppeermuziek met een oosters tintje werd telkens een licht sprongetje of huppeltje afgewisseld met salsa-achtige draaien. Vooral als de gehele dansvloer gevuld is met paren was het een lust voor het oog. Jammer dat ik op zulke momenten geen camera bij me heb om het te filmen...
Ik waagde me met Ody ook op de dansvloer en ik had verwacht dat ze wel enigszins kon salsadansen als latina zijnde...Niets bleek minder waar. Ze had er geen kaas van gegeten...Maar dat kon de pret niet drukken: we hadden ontzettend veel lol en vergaten de rest van de zaal...Voor mij komt deze stapavond de top 5 binnenrazen en legt meteen beslag op de eerste plek; deze avond gaat te boek als de beste stapavond tot nu toe in Centraal Amerika!

We gingen om een uur terug naar huis om er zeker van te zijn dat we om twee uur mee konden naar het strand van Puntarenas. Ewald en Marleny hadden namelijk het plan gevat om te gaan strandhengelen. Voor Ody en mij was dat de ideale gelegenheid om op het strand te liggen, te zwemmen, te relaxen en vooral Ewald en Marleny uit te lachen...haha! We kwamen om zes uur ´s morgens aan...en Ody en ik waren, zonder slaap, doodmoe...
Ik zei nog voordat ze begonnen tegen Ody dat ze niets zouden vangen. Want ik had intussen van m´n vader wel geleerd dat met een ferme golfslag de kans op visvangst afnam, als je niet voorbij die golfslag je aas kon werpen...Dat konden ze beiden niet. Ik kreeg gelijk, natuurlijk.
Om een uur of twee was het welletjes, we reden terug naar San Jose. Onderweg twee maal stoppend. Eenmaal om te eten in een chique restaurant. Andermaal om onder een brug te kijken naar een twintigtal krokodillen die gezellig aan het verbroederen waren...Pura Vida!

Terug in San Jose gingen we vrij vroeg naar bed...om de volgende dag souvenirs te scoren voor het Guatemalteekse thuisfront... ´s Avonds hebben we niets byzonders gedaan...
Dinsdagochtend stond het afscheid alweer voor de deur. Het weekend was erg snel gegaan. Te snel. Ik zag er tegenop om gedag te zeggen, maar ik deed het tenslotte toch op het vliegveld... Ik was de rest van de dag was treurig.

In het hostel waar ik die dag verbleef ontmoette ik gelukkig twee oude bekenden van Utila; een Zweeds koppel dat op het punt stond weer huiswaarts te vliegen...We deelden onze etenswaren en bereidden daarmee een maaltijd. Tijdens het nuttigen van de maaltijd, schoof een andere bekende aan: een Israelische, die ik had ontmoet op Isla de Ometepe. Zij reisde samen met een andere Israelier en de Nederlandse Marloes...
Ze zouden de volgende dag afreizen naar Montezuma en vroegen me mee te gaan. Ik twijfelde. Ik zou eigenlijk iemand van Couchsurfen ontmoeten, maar dat was onzeker. Ik wilde geen dagen verliezen en ik besloot de wekker te zetten om de volgende dag op tijd te zijn als ik mee zou willen gaan. Ik stelde de beslissing uit tot de volgende dag...

later meer...