Isla de Ometepe en San Juan del Sur

Na Granada stond Isla de Ometepe op het programma. Ik begon de reis donderdagmorgen en zou die dag eerst een plaatselijke bus pakken naar Rivas (een uur), waarna ik met een taxi naar de haven zou rijden (20 minuten en een uur wachten) om vervolgens een ferry te pakken naar Isla de Ometepe (een uur varen). Op de kaart stelde dit stukje reizen niets voor, maar in de praktijk kostte de reis me een halve dag...Ik vertrok die dag om elf uur ´s ochtends en ik kwam pas om half 7 ´s avonds aan...pff!

Aangekomen, kon ik direct aanschuiven aan het diner in buffetvorm. In de buurt van het hostel waren geen supers te vinden, waardoor alle maaltijden in het hostel genuttigd moesten worden... Die avond ben ik vroeg gaan slapen om de toer van de volgende dag een beetje aan te kunnen...
We gingen de laagste van de twee vulkanen op het eiland beklimmen: de Maderas meette slechts 1394 meter, maar was een hels karwei op sandalen!
De gidsen hadden me nog afgeraden aan de klus te beginnen, maar ik wilde graag naar boven. Tot die klim, had ik immers nog geen problemen gekend met m´n sandalen...
We gingen naar boven; eerst wat grasland, dan akkerland, gevolgd door bos, dichter bos met modder, steilere hellingen met nog meer modder, en tot slot klauteren over wortels van bomen onder een hoek van 60 graden naar boven...
Boven was niet veel: het was er bewolkt, winderig en bovenal koud. De beloning van een prachtig uitzicht die het beklimmen van bergen het waard maakt, was nu niet aanwezig...
Naar beneden toe was een hels karwei: m´n sandalen waren waardeloos, want de modder zorgde ervoor dat m´n voet geheel uit de voorkant kwam zetten...Dit gebeurde talloze keren. Ik had geluk dat m´n Teva´s zo sterk waren, dat ze het verdragen konden. Ze overleefden de tocht. Teruggekomen in het hostel, waste ik m´n kleding van de modder schoon, las wat en loste ik wat damprobleempjes op. Verder niets. Acht uur klauteren was genoeg voor die dag.

De volgende dag gingen we naar de watervallen van de Maderas op Isla de Ometepe...Ik ondernam de tocht met wat Amerikanen en een Israelier. Omdat de tocht erg makkelijk zou zijn en we die dag nogal avontuurlijk waren ingesteld, gingen we niet op de normale manier naar boven, maar besloten we een riviertje op te hiken...Erg leuk en vooral nat; want naast het water uit het riviertje, werden we ook nat door de regen...De watervallen waren mooi om te zien en bleken achteraf de klim waard. Na zes uur wandelen kwamen we weer terug in het hostel.
In twee dagen veertien uur klimmen gaat niet in de koude kleren zitten. Ik ging die avond dan ook vroeg naar bed. Om de volgende dag genoeg energie te hebben om het eiland in te ruilen voor San Juan del Sur...Dé surfplek van Nicaragua!

Ik kwam in de middag in San Juan del Sur aan en ik besloot een dagje te blijven. Het was zaterdag en ik was reuzebenieuwd hoe het uitgaansleven daar zou zijn...hmm...
Dat was niet veel bijzonders...

De volgende dag was het zondag en ging ik naar Playa Madera om daar te blijven slapen in een hotelletje aan het strand, genaamd Matilda´s. Ik zou daar de Australische Tamara weer ontmoeten. En samen zouden we een aantal dagen surfen: ik zou surfen leren, zij haar skills verder ontwikkelen...De weg ernaartoe, was een half uurtje flink hobbelen, waar ik weinig plezier aan beleefde...

De volgende dag moest ik, helaas, naar SJdS terug om het internet te checken. De Guatemalteekse zou namelijk misschien naar San Jose komen en ik moest dat weten om plannen te trekken...De maandag viel dus ook weg om te surfen...In plaats daarvan kon ik weer twee maal, heen en terug, genieten van de hobbelige tocht...Dinsdag dan maar beginnen. Het nieuws voor me was goed te noemen: ze zou komen. Surfen kon ik alleen dinsdag en woensdag nog, donderdag stond m´n reis gepland naar San Jose en vrijdag zou ik d´r weer zien!

Maandagavond kwam ik weer terug in Matilda´s en nét toen ik besloot te gaan surfen de volgende dag, viel ik van een trapje en had ik een grote jaap van een snee in m´n voet...Dag surfen!...Ik ging om te surfen naar SJdS, maar ik heb geen surfboard aangeraakt...Beetje jammer... hm...Was het ´t lot? ...eh...Nee, daar geloof ik niet in...

De volgende dag besloot ik maar, wat vroeger dan gepland, naar San Jose af te reizen...
De reis naar de Nicaraguaans-Costa Ricaanse grens verliep wat raar: ik begon met een bus naar la Virgen...om daar een andere bus te pakken...Ik besloot om de tijd wat te doden en wat bezig te zijn, om maar te gaan lopen richting de grens...als de bus dan zou langskomen, dan zou ie wel stoppen voor me...Ik had niet de illusie om de 24 kilometer daadwerkelijk te halen, maar het was lekker weer om actief te doen...

Zonder gelift te hebben, stopte er een pick up voor me. Ik bedacht me geen moment en sprong erin. Hij zou me halverwege afzetten. Met de wind in de haren, zittend in het zonnetje, genoot ik van het uitzicht...Na een tiental minuten moest ik eruit. Ik was intussen op de helft en ik ging maar weer verder met lopen.
Ik zag de bus komen en gaf ´m een teken vaart te minderen...Dit deed ie niet...Hij scheurde me voorbij en ik kon fluiten naar m´n rit...Ik liep maar verder en iets later was ik weer gelukkig! Een directe rit naar de grenspost! WQederom in een pickup...Achteraf gezien was dit veel gaver dan een bus... Ik kan wel zeggen dat ik het Peking-express-gevoel had...haha!

De activiteiten bij de grens kostte me drie uur...Daarna kon ik in Costa Rica in de bus zitten... In de bus werden we wederom drie keer gecontroleerd...Erg overdreven allemaal...
Ik kwam om half negen pas aan in de coca-cola-terminal van San Jose...Nét voordat ik uitstapte, zei een costa ricaan me dat deze buurt wel erg gevaarlijk was...Ik nam daarom een taxi naar Hostel Pangea...
Daar aangekomen, had ik een reis van elf uur erop zitten, en kon ik eindelijk uitrusten...pfff! Wat een dag...

De volgende keer schrijf ik meer over het groene costa rica...

adios, sebas