Tegus...en Léon te Nicaragua...

Donderdag, vroeg in de morgen, verruilde ik Utila voor Tegucicalpa, de hoofdstad van Honduras. Ik reisde vanaf Utila met een Duitse en een Canadese naar de hoofdstad...Van daaruit wilden de twee meiden diezelfde dag nog naar Nicaragua reizen. Echter, aangekomen in Tegucicalpa was het onmogelijk om diezelfde dag nog de grens over te steken. We besloten daarom met z`n allen een kamer te zoeken...We vonden een kamer in Hotel Granada III en deelden die om de kosten te drukken: voor 167 Limpiera´s per persoon (6,5 euro) hadden we een heel behoorlijke kamer... We hadden alleen twee tweepersoonsbedden en we waren met z´n drieen. De vrouwen besloten bij elkaar te slapen en zo had ik die nacht een bed voor me alleen! Natuurlijk had ik, galant als ik ben, de dames aangeboden om erom te loten wie alleen mocht slapen: ik had geen probleem om in hetzelfde bed met één van de dames te slapen... Maar ze gunden me de eer: wat vriendelijk! De volgende dag vertrokken de dames vroeg naar Nicaragua... Mij alleen achterlatend...

Ik bleef in de hoofdstad om een Couchsurfer te ontmoeten en daarmee de stad in het weekend te verkennen.
Ik zal eerst eens toelichten wat couchsurfing is, alvorens ik verder schrijf. Couchsurfing is kort gezegd een project die het contact tussen mensen van verschillende culturen tot stand wil brengen. Via hun website, is het mogelijk om een profiel van jezelf op te stellen. Als de leden vervolgens gaan reizen, kunnen ze het land van bestemming opzoeken en kijken of er interessante mensen zijn, die openstaan voor een ontmoeting. Zo`n ontmoeting kan bestaan uit iets drinken, iets traditioneels koken, een rondleiding geven, of zelfs blijven slapen...Voor mij is het interessant om een land uit een verschillend perspectief te kunnen zien: het is een goede manier om spaans te oefenen, een rondleiding te krijgen van een local en wellicht kosteloos te blijven slapen... De website is voor de geinteresseerden onder ons: www.couchsurfing.com

Ik had de hoop met de couchsurfer te kunnen uitgaan en om te kunnen salsadansen dat weekend. Ik ontmoette de couchsurfer in een groot winkelcentrum en ging met haar mee naar haar huis. In haar huis was al een andere couchsurfer uit Engeland aanwezig, waardoor ik noodgedwongen weer een hotel moest opzoeken (er was maar ruimte voor één persoon)...Die avond wilden we uitgaan en gingen we met z`n drieen eerst wat eten: de andere Engelse couchsurfer, onze Hondureense gastvrouwe van 20, en ik...Echter, na het eten wilde de Engelsman naar huis: het eten was een te grote aanslag geweest op zijn budget van die dag... Daar ging m`n avond! Teleurgesteld werd ik afgezet bij m`n hotel. De volgende dag zou de Hondureense me meenemen naar een feestje van één van haar vrienden. Ze kwam echter nooit opdagen en na een paar uren wachten en tevergeefs bellen naar haar mobiel, gaf ik het op...

Ik besloot om de volgende morgen, een dag eerder dan gepland, af te reizen naar Léon (te Nicaragua)...De reis zou voor mij om half vijf `s ochtends beginnen met het afgaan van m`n alarm. De zaterdagavond was daardoor ook geen optie voor me om uit te gaan...Hierdoor was Tegucicalpa een beetje een teleurstelling voor me en ik beschouw deze dagen dan ook als verloren gegaan...
Zondagmorgen moest ik om 6 uur op het station van de busmaatschappij `Mi Esperanza`zijn. Vanaf het Hotel `Tobacco Road Inn` waar ik verbleef, nam ik een taxi naar het busstation. Dat ritje van 10 minuten kostte me 60 Limpiera`s. De bus van Mi Esperanza naar de grens kostte me 54 Limpiera`s voor vier uur reizen...Hmm...een beetje een kromme verhouding...

De bus kwam inderdaad om tien uur aan bij de grens. Toen ik uitstapte, was ik de enige westerse reiziger en kwamen er meteen een aantal geldwisselaars op me af. Ik wist dat dit het ideale moment was om genaaid te worden. Ik wilde eerst slechts 6 dollar te wisselen, maar ze zeiden dat ik alleen in de Nicaraguaanse Cordoba`s aan de grens kon betalen... Het leek me erg sterk, maar ik wisselde voor alle zekerheid 20 dollar voor Cordoba´s: voor een dollar kreeg ik 15 Cordoba`s.
Later bleek dat de werkelijke koers 18 was en dacht ik dus genaaid was voor 60 Cordoba`s...Ik had ook m´n laatste Limpiera`s meteen gewisseld en ook op deze koers werd ik genaaid: voor 100 Limpiera kreeg ik slechts 60 Cordoba`s, terwijl dat er ongeveer 90 hadden moeten zijn...maar goed, op zich was de schade beperkt gebleven tot 90 Cordoba, wat goed is voor 3,5 euro...

Na het geldwisselen werd ik op een soort bakfiets van de ene grenspost naar de andere gebracht: de man die me bracht vertelde me dat ik de 3 Dollar die de Hondureense grenspost zou rekenen, niet hoefde te betalen: ik had die immers al betaald bij binnenkomst in Honduras.... Het klopte, de douanebeambte probeerde het, maar ze ving bot bij me... De bakfietser bracht me vervolgens naar de Nicaraguaanse kant van de grens... Ik gaf hem drie dollar voor het fietsen en de bruikbare tip...

M´n aansluiting in Nicaragua was top: ik kon meteen in een chickenbus stappen op weg naar Chicandega, dat ´n plaatsje is tussen de grens en de stad Léon...
De tocht met de chickenbus vanaf de grens naar Chicandega was een belevenis op zich... De plaatselijke bevolking was zo vriendelijk om me te helpen m´n bagage te stallen in de bus en me een plaats aan te wijzen waar ik fatsoenlijk m´n benen kon parkeren: de chickenbussen zijn namelijk totaal niet op westerlingen berekend...Nadat de bus stampvol was met de plaatselijke nica´s (het lijkt of er altijd wel meer mensen bij kunnen..hoezo vol is vol?), twee hanen en de westerling genaamd Bas, vertrokken we... Daarna begon de twee-uur-durende tocht. De chauffeur zigzagde over de zandweg om alle kuilen te ontwijken, onder het genot van merengue-muziek en een haan die aan het kraaien was...Tijdens de vele stops die we maakten, stapten er mensen in en uit, en kwamen er lokale verkopers van eten en drinken de bus in om hun waar te slijten...Ik viel half in slaap, maar werd wakker gehouden door de haan...Echt, een prachtige rit!

In Chandega was het vervolgens eenvoudig om over te stappen: op het busstation vertrokken elk uur wel een aantal bussen richting Leon...Ik nam één van die bussen. Deze weg was goed begaanbaar. Na een klein uur kwam ik aan in Leon op het busstation. Gepakt, begon ik aan m´n zoektocht naar het hostel ´Bigfoot´...Ik liep maar eerst naar het centrale park, om vervolgens aan een local te vragen of hij het hostel kende...De eerste de beste local die ik aanschoot, kende het hostel en niet veel later stond ik in ´Bigfoot´. Het hostel kostte me slechts 4 dollar per nacht in een dormitorio...Die avond ging ik naar de supermarkt, vond een ATM en bezocht de plaatselijke bios...

De dagen erna deed ik niet echt veel: ik surfde op het internet, bezocht de plaatselijke gym en ik liep wat rond in de stad...Op het internet probeerde ik deze pagina wat bij te schrijven. De stad zelf was voor mij niet zo bijzonder: na een dertigtal kerken, maken de kerken hier niet zo´n indruk meer op me...Daarom was ik maar naar het museum van Ruben Dario gegaan, die door velen de grootste dichter van Latijns-Amerika wordt genoemd. Ik vond dat ik moest gaan, maar op het moment dat ik er binnen was, vroeg ik mezelf af wat ik er deed...Ik probeerde er maar m´n spaans te oefenen door al het Spaans te lezen wat er geschreven was...
Ik denk dat voor mij de beste ervaring van Leon de plaatselijke gym was. Ik was weleens in oude, slechte, fitnesszalen geweest met een Spartaanse uitstraling, maar deze gym spande de kroon... Maar ondanks dat waren de mensen écht fanatiek bezig met gewichten. De sfeer was daarom goed te noemen... Donderdagavond besloot ik dat ik de volgende morgen verder moest. Vrijdag ging ik naar Granada...Maar daarover later meer....

Adios, Sebas