De Cayos Cochinos..eh nee, Utila!

De volgende morgen was het vrijdag. We vertrokken om kwart voor acht ´s morgens. Chris moest immers op tijd zijn voor de ferry van half tien in La Ceiba...De bus die we wilden pakken, stopte om de een of andere reden niet, en reed door. We waren genoodzaakt te liften. We hadden geluk: na vijf minuten wachten, stopte een zwarte jeep op mijn liftsignaal. Er zat slechts één man achter het stuur. Hij sprak Engels en hij begon ons meteen te bestoken met vragen over onze aanwezige kennis van Honduras. Daarnaast vertelde hij over z´n, iets verderop gelegen, farm en het bijbehorende landgoed. Hij vertelde dat op zijn grond, een deel van de rivier de Cangreal te bewonderen was en dat hij tevens wat watervallen bezat...Op z´n farm werd de, voor mij tot dan toe, onbekende fruitsoort ´mangosteen´ verbouwd. Volgens de beste man bezit deze fruitsoort 43 (verschillende?!) antioxidanten! Indrukwekkend! En was het misschien daarom wel het gezondste fruit op aarde! En ik had er nog nooit van gehoord... Ik moet nog veel leren...Hij bleek een van de weinige producenten te zijn in Honduras die deze wonder-fruitsoort verbouwde...
Hij vertelde ons dat hij van z´n farm de derde trekpleister van Honduras, na Copan Ruinas en de Bay Islands, wilde maken: hij was bezig lodges te bouwen en had al contacten gelegd met verschillende universiteiten om op zijn lodge de mogelijkheid te bieden om de natuur te bestuderen... Op zich was de omgeving prachtig, en is de plek dichtbij de grote stad La Ceiba (met al haar voorzieningen) en het park Pico Bonito... Maar z´n streven om de derde trekpleister van Honduras te worden, leek me wat te hoog gegrepen...

Tijdens het gesprek hadden Chris en ik helemaal niet opgelet en toen hij stopte zagen we dat hij ons naar de aanmeerhaven van de ferry naar Utila had gebracht... Wat een luxe voor Chris! Aan het einde van de rit en het gesprek bleek deze man een rechter te zijn van het hof van appel (of zoiets: het werd me niet helemaal duidelijk)... Dat verwacht je niet!
Ik zei Chris gedag en wilde vervolgens nog informeren bij de rechter over m´n plannen om naar de Cayos Cochinos te gaan. Hij vertelde me dat de Cayos Cochinos zeer mooi zijn, maar dat ze lastig te bereiken zijn. Hij vertelde me ook dat z´n dochter meerdere keren per jaar naar Utila gaat om daar te duiken. Hij raadde me dan ook aan om naar Utila te gaan en m´n idee om naar de Cayos Cochinos te gaan, te laten varen...
Voor mij waren de Cayos Cochinos niet een doel op zich en daarom vervangbaar... De avond tevoren had Chris me verteld dat er op Utila ook vergelijkbare eilanden als de Cayos Cochinos te vinden waren... Als ik dus de foto`s wilde schieten, kon dat ook op Utila...En Utila leent zich natuurlijk ook voor snorkelen! Utila is een van de eilanden van de Bay Islands en is goedkoper om naar toe te gaan en tijd door te brengen dan Roatan... Op Utila is het `t goedkoopst ter wereld om te leren duiken. De beide hiervoor genoemde argumenten zorgen er dan ook voor dat hier veel backpackers te vinden zijn...

Op dat moment werd de verleiding me te groot: ik stapte uit, bedankte de rechter voor z´n hulp, kocht een kaartje en vergezelde de verraste Chris... We waren door de snelle lift erg vroeg en moesten een uurtje wachten. Al wachtende op de ferry zag ik een bekend gezicht. Ik probeerde te bedenken waar ik haar van kende, maar dat is niet zo makkelijk: je ontmoet tijdens het reizen zoveel mensen en vaak op zo´n vluchtige manier dat je namen en gebeurtenissen vergeet of gewoon simpelweg niet kunt achterhalen.
Ik besloot de stoute schoenen aan te trekken en op haar af te stappen: ´Hey, ken ik jouw niet ergens van?´, was m´n weinig verrassende en afgezaagde openingszin...Ik vroeg haar naar het verloop van haar reis en al gauw kwamen we op Antigua uit. Na nog een aantal vragen mijnerzijds, bleken we samen gedanst te hebben. Tijdens een van m´n vele salsalessen, vroeg m´n salsalerares Gloria aan deze, voor het openstaande raam, passerende dame of ze als lijdend voorwerp wilde fungeren en wilde dansen met haar pupil genaamd Bas. Dat wilde ze...
Toen was me niet duidelijk, wat me nu wel duidelijk werd: Gloria bleek deze dame als een van haar gasten in huis te hebben gehad. De vraag of ze met me wilde dansen, was dan ook niet zo raar als dat ik toen dacht... Leuk, om weer een vage bekende te ontmoeten! De wereld is wederom klein!

De overtocht van het vaste land naar Utila duurde slechts een uur. Aangekomen op Utila, werden we haast besprongen door wanhopige duik-instructeuren die op zoek waren naar nieuwe leerlingen. De reden hiervoor is dat het regenseizoen zorgt voor een dal in het aantal toeristen dat naar Utila gaat om te leren duiken. Voor duik-instructeuren is het die periode duimendraaien geblazen... Wij raakten aan de praat met de Deense Maya en de Belg Martin; beide waren duikinstructeur en spraken Nederlands. Zij vertelden ons dat het ook mogelijk was om te verblijven in èèn van hun dormitorio´s zonder de verplichting te hebben om bij hun te leren duiken...Chris wist, zoals ik inmiddels gewend was van `m, niet wat hij wilde doen: wellicht wilde hij leren duiken, wellicht niet. Hij zou de eerste dagen de kat uit de boom kijken en informeren welke duikschool het beste was voor hem...

Maya en Martin showden ons twee slaaplocaties: de één met het uitzicht op de Caraibische zee, een eigen patio met hangmatten, een eigen keuken en een eigen piertje om te kunnen zwemmen voor 5 dollar; de ander was een stinkhol, zonder uitzicht op wat dan ook en zonder keuken voor 3 dollar... Je begrijpt wat we kozen.
De eerste twee dagen hadden we een `privédorm` voor ons tweeên. De keuken was een verademing: in lange tijd was het niet mogelijk geweest om te kiezen wat je wilde eten en was ´t moeilijk gezond te eten...Nu was `t mogelijk.
Die vrijdag verkenden we het eiland een beetje en gingen we tevens op zoek naar een kapitein die ons de volgende dag naar de Water Key kon brengen. De Water Key was voor mij de reden, dat ik omging en toch naar Utila ging. Dit eiland zou prachtige stranden hebben en een uitzicht hebben op andere subtropische eilandjes! We vonden een kapitein die ons de volgende dag, samen met zes andere geinteresseerden, wilden brengen voor 100 Limpiera´s...

De vrijdagavond kon ik het weer niet laten en ben ik de plaatselijke gym gaan uitproberen. Deze gym was tot dan toe de beste gym in Centraal Amerika... Ik nam dan ook meteen een weekabonnement (voor 12 dollar) en had, naast snorkelen, een tweede doel op dit eiland gevonden: fitness! Ver weg, toch thuis...
Diezelfde vrijdagavond ook maar gaan stappen in Utila. Op Utila zijn vier barren te vinden, waar het allemaal gebeurt. Je hebt de Tranquila Bar: ´n erg drukke bar, die op mij een gezellige indruk maakte qua muziek en aanwezige mensen... De hoeveelheid aanwezige mensen maakte de naam erg slecht gekozen!
De tweede bar die de moeite waard is om te bezoeken is toch wel de Jade Bar: deze bar is een waar huzarenstukje als het gaat om artistieke vormgeving. Werkelijk waar, alles in deze bar is op artistieke wijze tot stand gekomen, waardoor de bar veel sfeer van zichzelf heeft...Het enige minpuntje is dat deze bar zo groot is, dat hij vrijwel altijd leeg lijkt...ook als er vrij veel mensen verspreid in de bar aanwezig zijn...
De derde bar, die je eens gezien moet hebben als je dan toch op Utila bent, is de `Bar in the Bush`: deze bar is daadwerkelijk in de bush gesitueerd en trekt vooral in het weekend veel locals die op Reggeaton uit hun dak gaan. Voor mij is reggeaton niet zo bijzonder dat ik erop uit m´n dak ga...dus deze bar was niet zo bijzonder voor me...
De vierde en laatste bar die ik met jullie bespreek is de `Coco Loco Bar`: Deze bar is bepaalt niet druk qua mensen. Daarom is er eigenlijk maar barweinig te zeggen over deze bar ... Het enige dat ik kan zeggen is dat de naam van de naastgelegen bar `Tranquila Bar` meer op deze bar van toepassing was...De cirkel is rond...

Zaterdagmorgen bezochten we de Water Key: om negen uur `s morgens vertrokken we naar onze bestemming en we zouden weer worden opgehaald om èèn uur `s middags... De Water Key is een prachtig eiland en de foto`s zeggen eigenlijk wel genoeg! Die zaterdagmorgen had ik voor vertrek een snorkelsetje gehuurd, die op de Water Key goed van pas kwam. Ik was alleen glad vergeten me in te smeren op m´n rug en bij terugkomst had ik weer een aantal pijnlijke dagen voor de boeg!
Door die stommiteit durfde ik de zon- en maandag niet in de zon te verschijnen: noodgedwongen bleef ik maar op de patio om te lezen, m`n dagboek bij te schrijven, te zwemmen, te hangen in de hangmat en te koken. Op zich heerlijk relaxed allemaal! Maar toch, daar was ik niet voor naar het eiland gekomen!
Overigens ben ik de maandag, dinsdag en woensdag zowel `s ochtends als `s avonds naar de gym geweest! Dus om nu te zeggen dat ik niets gedaan heb?! Ook durfde ik me dinsdag en woensdag weer in de zon te begeven: dinsdag ging ik snorkelen, nu met een T-shirt aan, vanaf een strandje (entree 3 dollar) en de woensdag ging ik met duikers mee om te snorkelen (8 dollar).

Dondermorgen vroeg stond m´n reis naar de hoofdstad tegucicalpa gepland om daar het weekend door te brengen...