La Ceiba, Pico Bonito en de slang...

Dinsdag stond weer in het teken van reizen: deze dag was een korte, twee uur durende, reis gepland naar La Ceiba...Chris wilde misschien, als hij zin had, de ferry naar Utila pakken....dus we wilden in ieder geval voor vier uur in de middag in La Ceiba zijn.... In de morgen ging ik eerst naar de gym om vervolgens om twaalf uur uit te boeken en een lokale bus te zoeken. De bus was weer ´ns snikheet, maar vertrok verrassend genoeg op tijd. Aangekomen in La Ceiba besloot Chris te blijven en dus pakten we samen een taxi naar het hostel Amsterdam 2001.

De eigenaar van Hostel Amsterdam 2001 was een 82-jarige Nederlander die al 47 jaar getrouwd was met een Hondureense. Naast Hostel Amsterdam 2001, lag het luxer en aangenamer ogende hostel Rotterdam, toebehorende aan zijn zoon. Dit hostel was me afgeraden door medereizigers. Er zou gestolen worden. Vaderlief was niet zo te spreken over zoonlief en deze slechte reclame. Een aantal weken geleden betrapte de 82-jarige man op heterdaad een medewerkertje van z´n zoons hostel Rotterdam die probeerde in te breken in het Hostel Amsterdam 2001. Hij bracht hem naar de rechter, waar z´n zoon het medewerkertje verdedigdee en vrijpleitte... alleen maar omdat de jongen een zeer goedkope arbeidskracht was! De reputatie van z´n hostel was blijkbaar niet belangrijk...We kregen een kamer voor 100 Limpiera de man.
De eigenaar van Amsterdam 2001 raadde ons aan om te riviermonding niet veel verderop te bekijken. Dit deden we. De tocht ernaartoe, als wel het uitzicht, was niet veel bijzonders. Die avond gingen we het plaatselijke centrum verkennen, maar dat was erg rustig op de dinsdagavond en viel enigszins tegen.

De woensdagmorgen besloten we, na het raadplegen van de reisgids, om naar het nationale park ´Pico Bonito´ te gaan om een van haar watervallen te bekijken. In de stad was een informatiecentrum over het park te vinden, en voordat we naar het park zelf wilden gaan, gingen we eerst hierlangs om info in te winnen.
Een medewerkster vertelde ons dat er de mogelijkheid bestond om, nét buiten het park, in een ecolodge van de plaatselijke gemeenschap te slapen... Een interessante optie; enerzijds zouden we door ons verblijf de plaatselijke gemeenschap ondersteunen, anderzijds konden we wellicht gemakkelijk in contact komen met de inwoners van het plaatsje. De medewerkster promootte deze optie, want naast het werk voor het informatiecentrum, coordineerde zij ook diverse ontwikkelingsprojecten om de plaatselijke gemeenschap te ondersteunen...

Toevalligerwijs, moest de medewerkster naar de gemeenschap toe diezelfde middag en bood ze ons een lift aan. Dit beloofde een makkelijke reisdag voor ons te worden, waar we voor de hosteldeur werden opgepikt en weer werden afgezet voor de ecolodgedeur van de plaatselijke gemeenschap...
De ecolodge was een goede keus, en het eten dat werd geserveerd, mocht er ook zijn! Voor ongeveer 9 euro verbleven we in een prachtige natuur, dichtbij een rivier met koud water en het park. Helaas kwam er niet veel van het voornemen om de ´locals´ te spreken...

Diezelfde middag gingen we zwemmen in de aangenaam koude Cangreal-rivier en wat foto´s schieten... We zagen dat een op het oog klein beekje, de rivier ook enig water verschafte...Ik wilde de oorsprong wel achterhalen van dat beekje, en ik ging dus ´t riviertje stroomopwaarts hiken...Chris, die van beroep bomenmeter is in de VS en daardoor de nodige natuurkennis bezat, wist me te vertellen dat het achterhalen van zo´n oorsprong vaak geen gemakkelijke taak was en wel eens langer kon duren dan verwacht... Hij had er niet zo´n zin en was liever lui dan moe... Ik ging dus alleen...natuurlijjk viel ik weer een paar keer op de slipperige rotsen... Kneus, die ik ben... M´n val-gemiddelde blijft op deze wijs hoog...
Even later zag ik Chris, verrassend genoeg, verderop: hij bleek gewoon een pad te hebben gevolgd dat sneller was dan het hiken en vallen van mijn kant...We bleken, illegaal, het park al te hebben betreden...Maar goed, van enige controle was geen sprake...
Teruglopend van onze zwempartij en hike, werden we verrast door een tropische regenbui: een harde kortdurende regenbui: heerlijk om eens in te lopen aan je zwembroek!

De volgende dag was het verkennen en bereiken van een van de watervallen van het park ´Pico Bonito´ onze missie. Pico Bonito is de naam van de berg: het park is dus eigenlijk niets meer dan een grote berg die begroeid is met subtropisch regenwoud...
De entree bedroeg 6 dollar en de start begon met het oversteken van een pas geopende hangbrug. Deze hangbrug was gerealiseerd om het bezoeken van het park aantrekkelijker te maken voor de luie toerist: voor het realiseren van deze hangbrug, moest er eerst door de rivierbedding worden gewaad om vervolgens aan de voet van de berg te beginnen. Nu, met de realisatie van deze brug, kon men halverwege de berg beginnen.

Aan de overkant van de brug, begon het park. Ik liep voorop op m´n sandaaltjes en in m´n legergroene korte broek als een echte verkenner eerste klas, en Chris, met al z´n ervaring, liep achterop en sloot de gelederen. Het was belangrijk de groep bij elkaar te houden. Ik moest dus niet te snel lopen... We waren met z´n tweeen.
Even vergat ik, in m´n jeugdige enthousiasme, m´n voornemen om niet te snel te lopen...en pardoes werd ik teruggefloten door de 43-jarige Chris... Onze tocht was slechts 100 meter oud...Ik dacht dat de ´oude man´ nu al problemen had met z´n conditie...Maar wat bleek? Z´n gefluit had een andere reden: ik had op een voet na, nét niet op een slang getrapt. Hij wees me op het bewijs: ik zag een elegant slankogende, gifgroene slang die een kort moment op het pad bleef... om nét, voordat we onze camara´s tevoorschijn konden toverden, weer op te gaan in het oerwoud...

Op zo´n moment gaat er van alles door je heen: pff..ik heb geluk gehad! Zo, ik was toch maar wat ver van de bewoonde wereld! Wat was er gebeurt als ie had gebeten? Was ie giftig? Misschien zelfs dodelijk? Had ik dus een bijna doodervaring?
Ach, tijdens het vervolg van de hike kon ik slechts gissen naar de antwoorden op al deze vragen...We moesten eerst aan de plaatselijke gidsen vragen, welke slang het was én of hij dodelijk was...Ik hoopte natuurlijk, dat ie superrrrr-dodelijk was...en dat ik, slechts op een voet na, van een wisse dood gered was...Hij MOEST dodelijk zijn: met minder was ik niet tevreden...Na de bevestiging van de lokale gidsen, zou ik natuurlijk het leven door andere ogen gaan bekijken...

Maar goed, ik moest nog even geduld opbrengen, om het verlossende antwoord te horen te krijgen...We hike-ten verder en na dit incident met bijna fatale afloop, nam Chris in het vervolg de koppositie over en bleef ik als een angsthaas achter hem hangen...Ik was bijna vergeten waarvoor we die dag het park bezochten. Chris z´n conditie zorgde ervoor dat de tocht niet anderhalf, maar twee uur duurde voordat we de watervallen bereikten...
De watervallen waren mooi om te zien. Alleen we misten aan de voet van de waterval een bassin om in te zwemmen... We aten, schoten foto´s, zonnebaadden en verkenden de aldaar aanwezige rotspartijen, voordat we weer terugliepen naar de entree van het park. Chris mocht weer voorop. Op zo´n tweehonderd meter van de watervallen, kwamen we twee toeristen vergezeld met twee lokale gidsen tegen. Dit was m´n kans op de bevestiging van m´n-bijna-dood-ervaring....
En ja hoor, ik had het niet mis, m´n oerinstinct zei me al dat deze slang dodelijk was en hier werd het dan bevestigd door de beide lokale gidsen. Ze vertelden me dat ik een groot probleem had gehad, wanneer ik gebeten zou zijn... Hm...alsof ik dat niet wist?

Zo, dit parkbezoek was het meer dan waard geweest voor me! Ik kon van m´n lijstje met gebeurtenissen-die-je-eens-meegemaakt-moet-hebben-in-je-leven: de bijna-dood-ervaring-met-de-slang afvinken! haha! Yes! De rest van de terugtocht zat ik al te bedenken welke impact deze gebeurtenis zou hebben op m´n leven...De terugtocht verliep daardoor bijzonder snel en voordat ik het wist, waren we al weer terug bij de hangbrug...
Aan de overkant van de brug, waren wat andere medewerkers van het park siesta aan het houden. Vol enthousiasme vertelde ik over m´n bijna-dood-ervaring met de slang... Stom, Stom, Stom!
Ik had de bevestiging toch al binnen? Waarom zou ik het aan deze mensen vertellen? Zij kenden het park ook en wisten ook welke slangen ervoor kwamen. Het gevaar bestond dus ook, dat zij me wellicht uit m´n droom zouden helpen...
Hmmm...dat deden ze ook: wat bleek? volgens hen was een bijt van deze slang niet dodelijk, maar slechts pijnlijk... Z´n groene broertje, die veel dikker en kleiner is, was echter wel dodelijk... Vandaar dat de andere gidsen in de war waren... Daar ging m´n bijna-dood-ervaring! Of toch niet? Want, wie moest ik nu geloven? Hmm...ik ga toch voor de eerste gidsen! haha!

Na het waterval-avontuur keerden we om een uur of drie terug naar onze lodge. We zouden de rest van de dag wat relaxen en lezen. Aangekomen in de lodge, ging ik als eerste douchen... Doordat ik wat last van m´n ogen had die dagen, droeg ik geen lenzen, maar een bril. Douchen met een bril doe je niet en dus zag ik niet veel door mijn handicap... Toen ik klaar met douchen was en de knop dichtdraaide, zag ik in m´n ooghoeken iets vaags kruipen. Ik bukte om het beter te bekijken, want zonder bril is de wereld als een dronken waas voor me... Het bleek een schorpioentje te zijn. Óok in deze situatie zei m´n oerinstinct me dat hij op z´n minst dodelijk moet zijn geweest... ;-)

De rest van de middag hebben Chris en ik reisboeken gelezen in de hangmat. Doordat m´n reisbundel nog steeds in Livingston (Guatamala) ligt, moest ik info uit zijn reisboeken overschrijven...De avond genoten we weer van een heerlijk diner. Om vervolgens weer door te gaan met lezen. Ik besloot de volgende dag te proberen een tocht te regelen naar de Cayos Cochinos (die voor het kustdorpje Nueva Armenia): de Cayos Cochinos is een klein eilandengroepje dat niet erg toeristisch is, Garifunabevolking kent en haar eigen koraalriffen bezit...
Na m´n snorkel-avontuur in Tela, wilde ik beslist nog wat snorkelen op de koraaalriffen die hier aanwezig zijn...Ik had daarnaast ook gehoord (en gelezen) dat het mogelijk was om op de Cayos Cochinos een nachtje te slapen, en dat leek me een erg aantrekkelijke gedachte: ik moest namelijk nog wat foto´s voor jullie schieten van tropische eilanden, met witte stranden en palmbomen! De mogelijkheid om er te slapen, maakte de reis ernaartoe, minder duur: slapen zou slechts zo´n 8 dollar kostten, de bootreis ernaartoe zo´n 40 dollar... Chris wilde de volgende morgen nog steeds naar Utila gaan.