Tela, Punta Sal en de grandiose botanische tuin...

Vanuit Copan nam ik de volgende morgen een bus naar San Pedro de Sula (SPS is hét economisch centrum van het land en de tweede stad van Honduras qua aantal inwoners)...Om in Tela te komen, moest ik vanuit SPS een tweede bus pakken naar het kustplaatsje Tela...

Normaalgesproken kiezen reizigers, naast de Mayaruines van Copan, voor de Bay Islands om daar goedkoop te leren duiken. Maar voor mij was Utila niet interessant: ik kan niet onder water door oorproblemen en het eiland zelf is niet bijzonder om te bezoeken...Het idee om alleen naar het eiland te gaan om anderen te zien duiken, trok me niet zo...Daarnaast zou het nemen van de ferry me 32 dollar kosten... Daarom koos ik voor het alternatief van witte stranden, palmbomen en nationale parken; Tela zou m´n eindbestemming zijn die dag...

Vanuit het hostel in Copan vertrokken, samen met mij, drie Yankees in de richting van San Pedro Sula; een broer en een zus die via San Pedro de Sula naar la Ceiba wilden reizen om daar de ferry te nemen naar Utila om te leren duiken, en de Amerikaan Chris die eigenlijk nog helemaal niet wist waar hij naartoe wilde die dag...Met Chris had ik de dag tevoren ook Copan bezocht...

We besloten gezamenlijk op te reizen en een lokale bus te pakken...Op deze manier kom je eerder in contact met de lokale bevolking, heb je meer het idee dat je avontuurlijk aan het reizen bent en spaar je bovendien geld uit...Het nadeel is dat de bus meestal slomer rijdt, je vaker moet overstappen en dat de airco slechts bestaat uit opengedraaide raampjes... Maar of ik op deze reisdag nu ´snel´ van Copan Ruinas naar Tela reisde in slechts vijf uur, of ´sloom´ in 7 uur...maakte me niets uit...Normaalgesproken zoek je, bij aankomst op de bestemming na een dag reizen, een hotel en wil je alles behalve activiteiten ondernemen...De dag is daarom vrijwel altijd als ´verloren´te beschouwen...

De busreis van Copan naar SPS verliep voorspoedig en we hoefden slechts één keer in een nietszeggend plaatsje over te stappen op een directe bus naar SPS...
In de bus naar SPS kwam het laatste uur een christelijke predikant aan boord...Hij begon meteen ijverig aan zijn taak om zieltjes te winnen. De mensen in de bus leken hem te negeren: ze waren alles behalve bezig met luisteren... Ik daarentegen was één en al oor, want ik probeerde zo m´n spaans te oefenen...Op zich volgde ik wel wat van de bevlogen preek, maar veel ontging me...Het enige dat ik zeker weet is dat deze prediker tegen het katholicisme was...maar van welke stroming hijzelf was, bleef me het gehele uur een raadsel...
Toen de beste man klaar was met z´n preek, ging hij bij de buspassagiers langs om, voor grof geld, lolly´s te verkopen om zo, op indirecte wijze gesteund, te kunnen leven van...eh...voor zijn goede werk... Verrassend genoeg (want niemand leek immers te luisteren) kochten aardig wat mensen z´n lolly´s en supporten ze blijkbaar deze agressieve vorm van zieltjeswinnerij....

In San Pedro de Sula aangekomen, bleek het voor de andere drie te laat te zijn om de ferry naar Utila te halen...Ik schoof mijn idee naar voren om met z´n allen naar Tela af te reizen...Dat was goed... De volgende morgen konden de broer en zus op tijd vertrekken voor de ferry van La Ceiba naar Utila...Chris zou kijken wat hij ging doen de volgende dag...
In SPS namen we daarom met z´n allen een taxi naar het busstation voor bestemming Tela. De bus naar Tela deed er een uur over en aangekomen in Tela zochten we naar de goedkoopst mogelijke overnachtingsplek. Die vonden we voor 75 Limpiera...Ik deelde de kamer met Chris en de broer en zus deelden de andere kamer...Voor die prijs hadden Chris en ik zelfs uitzicht op een prachtige plas... in het midden van de kamer! Tja, wat wil je voor drie en halve euro! Die dag hadden we met het nemen van de chickenbussen slechts 8 dollar uitgegeven, in plaats van de 20 dollar die het zou kosten, als we de luxere bus hadden genomen....

Zaterdag vertrokken inderdaad de broer en zus naar Utila... Chris besloot te blijven als we een betere kamer konden vinden. Niet veel later vonden we een kamer voor 100 Limpiera, die geen plas had en zelfs schone badhanddoeken kende...Chris voelde zich niet goed die dag en bleef op de kamer, terwijl ik de plaatselijke gym en het strand ging verkennen... De plaatselijke gym was vreemdgenoeg voor sluitingstijd al gesloten en daarom wachtte het strand (vroeger dan gepland) op me...
Het was half één en eigenlijk was de zon te sterk om naar het strand te gaan...maar ja..het was ook m´n eerste kans om een zonnebad te pakken en te zwemmen...Wat kon me gebeuren met m´n watervaste zonnebrand met beschermingsfactor 25? Ik smeerde me goed in en ik wisselde het zonaanbidden af, met plonzen in het natte, zoute en bovenal zeer warme Caraibische water (ik schat zo´n 30 graden!...pfff, op zo´n moment verlang je naar de koude Noordzee! haha!)...

Na een uur besloot ik dat het genoeg was... Ik liep terug naar het centrum van het stadje om te internetten. Daarna ging ik naar de hotelkamer om te douchen, te lezen en wat spaans te studeren...Om terug te komen op het insmeren; ik dacht me goed ingesmeerd te hebben, maarrehhhh...niet! Die avond, kwam ik erachter: in slechts dat uurtje op het strand, waren de randen van m´n buik en m´n aangrenzende beide zijden voorzien van een prachtige diep rode tint. Ik voelde me een Engelsman.
Ik zou een volle week plezier hebben van die rode gloed! Vooral ´s nachts is dat aangenaam: er gaat niets boven wakker worden in het midden van de nacht met zo´n heerlijk brandend heet gevoel van je huid, om vervolgens met moeite weer de slaap te vatten in de snikhete kamer... Hmm, heb medelijden met me! ;-)

Zondagmorgen stond voor ons het nationaal park nabij Punta Sal op het programma: we zouden van acht tot drie in de middag een dagexcursie maken voor 25 Dollar. De excursie beloofde ons mooie witte stranden met palmbomen in kleine baaitjes, afgewisseld met de jungle, de kans om wilde dieren te zien en te snorkelen... We moesten er die morgen, voor alle zekerheid, om half acht zijn...om vervolgens pas om kwart voor negen te vertrekken... Weer´t zelfde liedje: ook hier in Honduras... We voeren in drie kwartier met een snelle lancha naar Punta Sal. Daar werden we aan land gedropt en maakten we een korte jungletocht van een half uur, die uitmondde in een prachtige idyllische baai. Vervolgens werden we naar een nog mooiere baai gebracht, waar de lancha op ons wachtte om ons naar een strand te brengen. Vanaf dit strand was het mogelijk om te zwemmen naar een klein koraalrif om te snorkelen.

Dit was m´n kans om uit te proberen hoe het nu gesteld was met m´n oren; normaalgesproken heb ik snel last van m´n oren als ik vlieg of onder water ben... Al snorkelende, bleek ik geen problemen te kennen als ik aan het wateroppervlak bleef... En ik moet zeggen, ik was verheugd met de mogelijkheid om een glimp van de onderwaterwereld op te kunnen vangen; Ik vond het werkelijk waar prachtig! Ik hoorde dat het rif hier niet zo mooi is als op de Bay Islands...Dusseh...opeens had ik nieuwe mogelijkheden...Waren de Bay Islands dan toch een optie?

Na dit snorkelavontuur verhuisden we wederom naar een andere baai, waar de mogelijkheid bestond om bij de plaatselijke bevolking wat vers gevangen vis te eten en te zwemmen... Om kwart voor twee gingen we weer terug in de snelle lancha om om half drie terug te zijn in Tela...Een half uur vroeger dan gepland...

´s Maandags haalde ik Chris over om een mountainbike te huren voor 5 Dollar om de, op-twee-na-grootste, botanische tuin van de wereld te bezoeken (6 Dollar entree)... Het fietsen was plezant, de botanische tuin was waardeloos. Alleen het zwemmen in een klein natuurlijk waterbassin en het aanschouwen van de bamboebossen van zo´n 20 meter hoog was de moeite waard...
Na het bezoeken van de botanische tuin was Chris moe en besloot huiswaarts te keren... Ik had nog twee uur over voordat de fietsen moesten zijn ingeleverd. Ik besloot de nabijgelegen Garifuna-dorpjes te bezoeken en over strand terug te fietsen. Voor mij waren de dorpjes zelf niet bijzonder om te bezoeken: ik had Livingston (Guatamala) al gezien en ik had bovendien haast...Ik wilde gewoon weer een keer fietsen na drie maanden! Vooral het fietsen op ´t strand , afgewisseld met een frisse duik (in het wederom warme water) was aangenaam te noemen... Ik was netjes op tijd om de fiets in te leveren...

Daarna heb ik de sportieve dag voortgezet, door maar meteen naar het plaatselijke krachthonk te gaan. Deze keer was hij wel open en het kostte me 35 Limpiera (1,5 euro). Het krachthonk leek meer op een sauna. En ik zweette al voordat ik begon... De apparaten waren oud en gaven daardoor een Spartaanse indruk...Maar op zich maakt dat niets uit als je met gewichten traint...Natuurlijk werd er door de meeste aanwezige locals fout getraint: er werd met gewichten ´gegooid´ en er werden oefeningen gedaan die ronduit slecht zijn...Maar ik vermaakte me er wel voor een paar uur en ik besloot de volgende dag terug te keren...Na de training zouden Chris en ik afreizen naar La Ceiba...
Maar daarover later meer...