Een weekendje San Pedro de Atitlan...Lekker!

Afgelopen weekend was m´n eerste weekend in Guatemala...Na wat andere studenten gesproken te hebben en m´n footprint te hebben geraadpleegd, leek een van de plaatsje aan het Lago Atitlan een érg geschikte plek te zijn om wat rond te kijken: het Lago Atitlan staat namelijk bekend als een van de mooiste meren van midden amerika...en ja, wat zwemmen is nooit weg...
Uit het gasthuis gingen Eva uit Nederland en Marc uit de VS mee en van de talenschool Anneke uit Nederland en Peter uit de VS... We vertrokken vrijdag middag om half één ´s middags (een half uur na de spaanse lessen)in een toeristenbusje...

De heenreis verliep wat apart...In ons busje zat namelijk een Amerikaanse moeder uit de VS met haar kind van ongeveer twee jaar... Het kind was in het begin zeer rustig en gedroeg zich voorbeeldig... Volgens mij zei ik het zelfs nog tegen Eva..iets in de trant van ´goh, wat is dat kind rustig hé´...Niet veel later begon het kind wat te zeuren en te huilen: het bleek wagenziek te zijn...op zich niet erg...maar na het huilen van een paar minuten, kwam er opeens een gigantische straal uit; kots! pfff...Ja, en toen veroverde die heerlijke zure lucht de bus...iedereen kent die lucht wel; héérlijk als je in een busje zit, met een graad of 28! Op dat moment was m´n zitplaats bij het raam niet alleen handig voor het uitzicht! ;-)
Na de eerste kotsbeurt stopten de chauffeur even om de moeder de kans te geven de boel wat schoon te maken. Daarna vertrokken we weer...De moeder en het kind zaten nog half onder de smurrie...De moeder hield voor de zekerheid een zakje in haar hand, maar je wíst gewoon dat áls het kind onverwacht weer zou overgeven, de moeder rijkelijk te laat zou zijn...Ik laat jullie niet raden: het kind gaf natúúrlijk weer over...en ja...de moeder was nét, maar dan ook nét een ietsiepietsie te laat: alles onder...De moeder reageerde vervolgens met de prachtige zin: ´Oh my god, it´s everywhere´! haha!...Ik was nog steeds blij, bij het raampje te zitten :-)

Aangekomen In Panajachel aan het meer van Atitlan, moesten we een bootje zoeken om over te steken naar een ander dorpje, genaamd San Pedro...San Pedro bleek een hippie-dorpje te zijn, waar volop joints werden gerookt en ander spul werd gebruikt...Op zich niets byzonders voor een Nederlander, ware het niet dat je niet in Nederland bent en je dus ook niet weet, hoe de politie reageert op dit gedoe...Ik besloot me dan ook te distantiëren van dat gedoe en niet naar de gezellig-uitziende barretjes te gaan :-(...

Zaterdag begonnen we de dag met het bezoeken van een ander dorpje genaamd San Antiago de Atitlan: een dorpje vol afstammelingen van de Maya´s, die mooi uitgedost waren in de traditionele klederdracht... In dat plaatsje was een markt gaande, waar we wat op rondwandelden...Ik heb me zelfs laten verleiden tot het kopen van een heel fout maya-hoofddekseltje met felle kleuren om m´n hoofd te beschermen tegen de nogal felle zon (foto´s volgen later)...
Na de markt zijn we weer terug gegaan naar San Pedro om te gaan kanoen...Lekker! We betaalden vooruit voor drie uur (3 euro), maar na anderhalf uur had ik het al gezien: ik was omgeslagen en had het koud gekregen... Teruggekeerd hotelwaarts ben ik me maar lekker effe gaan douchen met een warme harde straal! Daar was ik aan toe!

Die avond boekte ik met de anderen de tocht naar het topje van de in rustzijnde San Pedro vulkaan: om 6 uur (!) de volgende ochtend werd ik verwacht te beginnen aan de voet van de vulkaan met een gids, zijn zoon, en nog 7 enthousiastelingen...
De tocht was zwaarder dan verwacht: drie uur lang tegen een berg oplopen die een hoek kent van 45 á 50 graden...pfff! Het was drie uur lang alleen maar puffen, steunen, kreunen en zwaar ademhalen: op zich had ik geen moeite met m´n conditie, maar m´n hart sloeg als een bezetene...Na twee uur klimmen werden m´n benen steeds zwaarder en dat laatste uur, was echt aftellen voor me...
Onze gids was een oude baas van een jaar of 60 die halverwege een peukie rookte, wat met z´n twee honden speelde, grappige opmerkingen in het spaans maakte, maarrrr bovenal probleemloos naar boven klauterde!!!
Boven aangekomen, was het uitzicht top! We bleven dar ongeveer een half uur genieten: ik heb denk wel twintig of dertig foto´s geschoten...dus jullie hebben nog wat tegoed van me...Terug naar beneden was fun: rennend naar beneden van een berg met zo´n steile hoek brengt wat adrenaline met zich mee: reageren op elke boomstronk met het neerzetten van je voeten en als je bijna lijkt te vallen, en niet meer kunt stoppen met rennen, snel reageren door een boomstronk te grijpen...Ik ben gelukkig niet gevallen...hahaha! Was gaaf!...
Natuurlijk kon je ook gewoonlijk lopen, zoals vele anderen...maar mij beviel dit wel!

Aangekomen in het hotel, waren we allemaal zeer moe...we begonnen weer aan onze terugreis en s´avonds om een uur of zeven waren we weer terug in ons gasthuis...Om half negen ben ik vervolgens doodmoe naar bed gegaan, om weer wat helder te zijn voor m´n spaanse les de volgende dag van m´n nieuwe lerares... :-)

Zo dat was het weekend!

Adiós, Bas